Οι αληθινοί ήρωες που όμως δεν... πουλάνε

 

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Είναι μερικά πράγματα στη ζωή που δεν χρειάζονται και πολλά λόγια. Πράγματα, καταστάσεις και εικόνες που μιλούν από μόνες τους και δεν απαιτείται να πεις πολλά για να τις περιγράψεις και να τονίσεις τη σημασία τους. Ίσα-ίσα, αν χρησιμοποιήσεις μεγάλο αριθμό λέξεων, πολύ πιθανό να αλλοιώσεις την αίγλη τους.

Είμαι πολύ δυστυχισμένος που εγώ είμαι αυτός που θα ενημερώσω αρκετούς αναγνώστες για το χθεσινό επίτευγμα της Εθνικής Μπάσκετ Κωφών. Ένα επίτευγμα που θα έπρεπε να έχει φτάσει στα αυτιά όλων των Ελλήνων. Γιατί αυτή η επιτυχία, πιστέψτε με, είναι πολύ μεγαλύτερη από πολλές άλλες για τις οποίες έχουμε θεοποιήσει (όντας πάντοτε υπερβολικοί) κόσμο και κοσμάκη. Η Εθνική Μπάσκετ Κωφών, λοιπόν, για όσους δεν το γνωρίζουν (και είναι πάμπολλοι αυτοί) προκρίθηκε χθες στην ημιτελική φάση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος που διεξάγεται στην Ταϊβάν, επικρατώντας με 53-49 των Ουκρανών. Ναι, στους "4" του κόσμου η Ελλάδα!

Αλλά πώς να το γνωρίζουν αυτό οι Έλληνες; Όταν το πρώτο θέμα στις αθλητικές ειδήσεις των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, έντυπων κ.ο.κ. αφορούν την παρουσίαση του νέου προπονητή του Ολυμπιακού ή τους ρυθμούς με τους οποίους κινείται η προετοιμασία για τον Παναθηναϊκό και άλλα τέτοια συναφή; Και δεν είναι μόνο ότι δεν αποτελεί πρώτο θέμα, αλλά -το χειρότερο- ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΝ! Αλλά, βέβαια, οι κωφοί βλέπετε δεν πουλάνε τόσο, όσο οι καλοπληρωμένοι... μπαλαδόροι της Μυκόνου.

Ποιος νοιάστηκε μωρέ για τους κωφούς; Ο λαός μας εξάλλου είναι γνωστός για την... ευαισθησία του απέναντι σε αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων (ευελπιστώ να έγινε αντιληπτή η ειρωνεία μου).

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι συνάνθρωποί μας. Έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με όλους τους πλήρως υγιείς ανθρώπους και δεν υστερούν σε τίποτα μπροστά στην αρχή της ισότητας. Είναι τα άτομα εκείνα τα οποία όμως αντιμετωπίζονται συνήθως με αδιαφορία, κάποιες φορές και με εχθρικότητα και απόρριψη. Γιατί; Γιατί πολύ απλά η μοίρα τούς έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι.

Προ διετίας έτυχε να γνωρίσω έναν τυφλό, τον Γιώργο, στο δημοτικό γυμναστήριο του Νέου Ηρακλείου. Πήγαινα για λίγες εβδομάδες, στη συνέχεια χάθηκα. Επανεμφανίστηκα στο γυμναστήριο τον περασμένο Ιανουάριο. Τον βρήκα πάλι εκεί. Τον πλησίασα, του μίλησα και με ένα απλό "Γιώργο;" αναγνώρισε ποιος ήμουν. Με αγκάλιασε ζεστά και θυμόταν κάθε λεπτομέρεια από όσα του είχα πει για μένα δύο χρόνια πριν. Και πώς να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου μπροστά σε αυτό;

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι άνθρωποι ανώτεροι ημών. Εκείνη την ημέρα το επιβεβαίωσα κι εγώ. Είναι άνθρωποι που μπορεί να στερούνται πολλών πραγμάτων εξ αιτίας της ασθένειάς τους, αλλά έχουν προικιστεί με ανώτερες ικανότητες που για τους απόλυτα υγιείς ανθρώπους φαντάζουν απίθανες.

Το επίτευγμα της Εθνικής Κωφών δεν πρόκειται ποτέ να λάβει την αναγνώριση που του αρμόζει. Οι ίδιοι οι παίκτες της εξάλλου δεν την επιζητούν. Παίζουν για να το απολαύσουν, παίζουν για να αισθάνονται όμορφα οι ίδιοι, ξεχνώντας όσο μπορούν το πρόβλημά τους. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι από πολλούς υγιείς που νομίζουν πως είναι ευτυχισμένοι. Και τους χαίρομαι πολύ, γιατί είναι μεγάλοι μάγκες.

Αισθάνομαι πολύ περήφανος για εκείνους. Το ίδιο οφείλουν να κάνουν όλοι οι Έλληνες. Αν βέβαια βρεθεί κάποιος να τους ενημερώσει ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή ελληνόπουλα στην Ταϊβάν που τιμούν τη χώρα...

Υ.Γ.: Από συντακτικής πλευράς και από άποψη έκθεσης ιδεών, το άρθρο μου κρίνεται μέτριο. Ήμουν όμως προετοιμασμένος γι' αυτό. Είπα εξάλλου και στον πρόλογο ότι μπροστά σε κάτι τέτοια, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ας κρατήσουμε το ΜΠΡΑΒΟ που αξίζει σε αυτά τα παιδιά.

Μάριος Μάντζος