Πόση βλακεία ακόμη αντέχουμε;

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Η αλήθεια είναι πως το γενικότερο κλίμα των ημερών δεν είναι και το καλύτερο δυνατό. Eurogroup κάθε τρεις και λίγο απ' τη μια, δηλώσεις του τάδε ή της δείνα απ' την άλλη, κινδυνολογίες, ασάφειες, γενικεύσεις, πάντοτε ωστόσο μια... δύσπιστη (γιατί το "εχθρική" ως λέξη παραπάει) αντιμετώπιση των μεν (Ελλήνων) με τους δε (Γερμανούς).

Κάποια πράγματα βέβαια πρέπει να αποφεύγονται ή έστω να έχουν το όριό τους. Αφορμή γι' αυτόν τον περίεργο πρόλογο στάθηκε η "αφιλόξενη", μέσω αποδοκιμασιών και γιουχαϊσμού, στάση της ομάδας της U-19 της Γερμανίας στην πρεμιέρα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων (διεξάγεται αυτές τις μέρες σε Λάρισα, Βόλο και Κατερίνη). Με αντίπαλο την Ισπανία, στο "AEL FC Arena". Το επαναλαμβάνω, για να γίνει πλήρως κατανοητό, σε αγώνα για παιδιά 19 χρονών και κάτω. Αποδοκιμασίες, βρισίδια και τα υπόλοιπα "ωραία" των ελληνικών γηπέδων, προϊόν του πολιτισμού μας ως προς εξαγωγή στους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Ο αθλητισμός, φυσικά, άρα και το ποδόσφαιρο ως μέρος του, προφανώς δεν θα πρέπει να μπλέκεται με το πολιτικό τμήμα της κοινωνίας, όσο και αν αυτά αρκετές φορές αλληλοεπηρεάζονται στην κοινωνία μας. Τουλάχιστον όχι από τους φιλάθλους, όχι από αυτούς που βρίσκονται στο κομμάτι της εξέδρας. Το προχθεσινό επεισόδιο όμως, βάζοντάς το στο όλο πλαίσιο των ημερών (μπορεί και ως λογική να είναι λανθασμένη, ο γράφων δεν είναι σίγουρος), δεν μπορείς να το πιάσεις από πουθενά. Πραγματικά, είναι να απορείς για το πώς μας φταίνε τα παιδάκια, γιατί ουσιαστικά παιδάκια είναι. Και το γιατί; Γιατί τυγχάνει να είναι από τη συγκεκριμένη χώρα της κεντρικής Ευρώπης; Γιατί έτυχε τώρα να παίξουν σε ελληνικό έδαφος, άρα να τους... περιλάβουμε και με την ανάλογη υποδοχή; Γιατί στη χώρα τους υπάρχει η καγκελάριος Μέρκελ -και άκρως αντιπαθητική στην πλειοψηφία των Ελλήνων- την οποία μάλιστα πολλά εκ των εν λόγω παιδιών ίσως δεν την έχει στηρίξει καν ακόμα με την ψήφο του;

Εκτός και αν δεν σας/μας περνάει από το μυαλό ότι δεν παίζει μπάλα η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Σταϊνμάιερ και γω δεν ξέρω ποιος άλλος. Πιθανώς ανάμεσα στους προχθεσινούς που δέχτηκαν τη γιούχα στο γήπεδο της Λάρισας να είναι και ο επόμενος Μπάλακ, Σβαϊνστάιγκερ, Λαμ ή Νόιερ, τον οποίο θα αποθεώνουμε σε λίγα χρόνια οι Έλληνες -και μη- ποδοσφαιρόφιλοι, βλέποντάς τον να αγωνίζεται σε κάποια μεγάλη ομάδα της Bundesliga ή του εξωτερικού.

Και, για όσους θυμούνται καλά, αυτό δεν ήταν το πρώτο... αντιγερμανικό κρούσμα των Ελλήνων στο χώρο του ποδοσφαίρου. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα σχετικά συνθήματα στον αγώνα του Ολυμπιακού με την Μπορούσια Ντόρτμουντ προ τριετίας, ή τα ασύλληπτα σχόλια σε βάρος του Σωκράτη Παπασταθόπουλου ο οποίος πέρυσι το καλοκαίρι... τόλμησε να συγχαρεί δημόσια τους Γερμανούς συμπαίκτες του για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας;!

Για να το... αντιστρέψουμε και λίγο το θέμα, πώς και δεν αποδοκιμάστηκαν οι παίκτες της Ισπανίας; Και αυτοί σαν εμάς δεν είναι, νότιοι, με μεσογειακό ταμπεραμέντο, χρεοκοπημένοι και αντικομφορμιστές; Γιατί δεν αποδοκιμάζουμε και τους υπόλοιπους; Άμα τους ψάξουμε έναν-έναν, κάτι θα βρούμε να τους προσάψουμε, δεν μπορεί...

Αυτό όμως που σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει (όπως μέχρι στιγμής φαίνεται) είναι η δική μας νοοτροπία στο ποιος μας φταίει και πότε. Αν σου φταίει η Μέρκελ ή η Γερμανία, μπορείς να το δείξεις εμμέσως με άλλους, πιο έντιμους τρόπους: το "ΟΧΙ" του πρόσφατου δημοψηφίσματος, καλώς ή κακώς, είχε μια τέτοια "χροιά" αντίδρασης/αντίστασης. Με το να μην σέβεσαι όμως μικρά παιδιά που κάνουν -όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί τους- αυτό που τους αρέσει, να παίζουν μπάλα, έχοντας τη φανέλα της πατρίδας τους, καταντάς απλά γραφικός. Διότι γνωρίζεις πως σε άλλη χώρα της Ευρώπης, παρά τα μύρια όσα λέγονται (χάρη και στην προπαγάνδα των ΜΜΕ), κάτι αντίστοιχο με Έλληνες νεαρούς παίκτες δεν θα συνέβαινε. Μάλλον εκεί, στις κοινωνίες των "βαρβάρων", όπως είθισται να λέμε εμείς οι πολιτισμένοι, υπάρχουν ορισμένα όρια, μια στοιχειώδης παιδεία του κόσμου και ένας ανύπαρκτος διαχωρισμός ως προς τις "ταμπέλες" που έχουμε συνηθίσει να βάζουμε.

Το συγκεκριμένο γεγονός, μαζί με όλα τα υπόλοιπα που αναδείχθηκαν με το "μπαμ" της κρίσης, δείχνει το πού βρισκόμαστε και το πόσο ακόμα θέλουμε για να αλλάξουμε, όχι μόνο ως μεμονωμένοι άνθρωποι αλλά και ως κοινωνία γενικότερα. Η κρίση που μας μαστίζει, εκτός από οικονομική, είναι πρωτίστως κρίση αξιών, ηθών, αξιοπρέπειας και σεβασμού: όταν το συνειδητοποιήσουμε, τότε θα αρχίσουμε να κάνουμε βήματα μπροστά. Μέχρι τότε, ας κάτσουμε να κυνηγάμε φαντάσματα...

Χρήστος Γραβιάς