Το τέλος των ψευδαισθήσεων

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 

Ύστερα από δυο βδομάδες αγωνίας, σκληρών διαπραγματεύσεων, στυγνών εκβιασμών, παρασκηνιακών διαβουλεύσεων και δραματικών στιγμών στο κοινοβούλιο που έκριναν όχι μόνο την πορεία της Ελλάδας αλλά και της ίδιας της ΕΕ, σήμερα η κυβέρνηση ήρθε σε συμφωνία με τους εταίρους. Μία συμφωνία με υπέρμετρα σκληρούς όρους, όπως ήδη είχαμε προβλέψει την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά προτιμότερη από την εναλλακτική της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη η οποία θα σηματοδοτούσε την απόλυτη διάλυση όχι μόνο της ελληνικής οικονομίας αλλά και την κατάρρευση ακόμη κι αυτής της προβληματικής πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Διότι δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η χώρα, χωρίς συνάλλαγμα και με ήδη βαθιά προβληματικές κρατικές δομές, θα ζούσε έναν εφιάλτη χωρίς προηγούμενο και δίχως τέλος.

Αυτή η θλιβερή εξέλιξη όμως σηματοδότησε και το τέλος μίας σειράς παρερμηνειών και φαντασιώσεων που πρωταγωνίστησαν στο δημόσιο διάλογο από την αρχή αυτής της κρίσης και οι οποίες, εν πολλοίς, ευθύνονται όχι μόνο για όσα ζούμε σήμερα και για όσα θα ζήσουμε το επόμενο διάστημα.

Το πρώτο στοιχείο αφορά την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάποια βασιλική οδός ως προς την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή τη φενάκη έπαιξε τα πρώτα χρόνια της κρίσης ο λαϊκιστής και εξουσιολάγνος Αντώνης Σαμαράς ο οποίος, έχοντας ως μόνο στόχο την ανάληψη της διακυβέρνησης, αρνήθηκε να ψηφίσει τους όρους του πρώτου μνημονίου στη Βουλή υπερψηφίζοντας παράλληλα μόνο τη χρηματοδοτική βοήθεια, πράγμα εντελώς αντιφατικό. 

Στη συνέχεια μοίραζε Ζάππεια σε μια κοινωνία σοκαρισμένη από τις εξελίξεις, στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου την οποία στη συνέχεια βιαζόταν να ρίξει κι εν τέλει έγινε πλήρως μνημονιακός ως πρωθυπουργός. Οι οβιδιακές όμως μεταμορφώσεις του δεν σταμάτησαν εκεί καθώς πέρσι, όταν συνειδητοποίησε ότι είχε χάσει το παιχνίδι της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ, ξανάγινε αντιμνημονιακός. Φυσικά η πολιτική συμπεριφορά του είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τη δημιουργία του οπισθοδρομικού τσούρμου των ΑΝΕΛ, καθώς ο Πάνος Καμμένος δεν διακήρυξε τίποτα περισσότερο από όσα ο Σαμαράς πριν γίνει πρωθυπουργός. Απλώς ο αρχηγός των ΑΝΕΛ συνέχισε στην ίδια πορεία ενώ ο πρώην πρωθυπουργός την εγκατέλειψε. Όταν λοιπόν με αυτή τη συνταγή ο Αντώνης Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός τι εμπόδιζε τον Αλέξη Τσίπρα να ακολουθήσει την ίδια τακτική στο δρόμο προς την εξουσία;

Ο δεύτερος μύθος που κατερρίφθη με πάταγο είναι εκείνος της Ευρώπης των λαών. Όσο κι αν αυτό ακούγεται και είναι ωραίο, δυστυχώς απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Η ΕΕ είναι ένα σύνολο κατά βάση συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων από την μία και μιας οικονομικής και χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας από την άλλη, μέσα στο οποίο καλούνται να συνυπάρξουν κράτη με διαφορετικά συμφέροντα, δομές και λειτουργίες. Κάτι που αντιλήφθηκε πλέον ξεκάθαρα ο Αλέξης Τσίπρας, με πολύ μεγάλο κόστος όμως τόσο για τη χώρα όσο και για τον ίδιο. Παρ’ όλα αυτά, σε ένα παγκοσμιοποιημένο και σύνθετο οικονομικό περιβάλλον η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να προσπαθεί να προωθεί τα συμφέροντά της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο λαμβάνοντας υπόψη τις υφιστάμενες ισορροπίες και κάνοντας τις σωστές επιλογές εντός αυτής της στρεβλής ΕΕ. Άλλωστε, όπως αποδείχθηκε περίτρανα, ούτε η Κίνα ούτε η Ρωσία μπορούν να βοηθήσουν τη χώρα. 

Η τρίτη αυταπάτη που ηττήθηκε είναι εκείνη της δήθεν μεταρρυθμιστικής και φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης που αντιμάχεται τον υποτιθέμενο αντιευρωπαϊστή Τσίπρα. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στη Βουλή το περασμένο Σάββατο όπου η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αφού έκανε σκληρή επίθεση στην κυβέρνηση για τα πεπραγμένα των τελευταίων μηνών, στη συνέχεια υποστήριζε άλλες φορές ότι "ακόμα και τώρα εμείς θα φέρναμε καλύτερη συμφωνία" και άλλες φορές ότι "τους όρους της συμφωνίας θα τους δούμε μετά".  

Προφανώς και η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη για αυτήν την κατάληξη, όμως, τη στιγμή που η χώρα βρισκόταν μισό βήμα από την άβυσσο και οι εταίροι έπρεπε να δουν ένα ενιαίο ελληνικό μέτωπο απέναντί τους, αυτές οι δηλώσεις κάθε άλλο παρά υπεύθυνες θεωρούνται. Μόνη εξαίρεση το Ποτάμι το οποίο, αν και άσκησε δριμύτατη κριτική το προηγούμενο διάστημα στην κυβέρνηση για τους χειρισμούς της, την κρίσιμη ώρα τη στήριξε στην όποια συμφωνία χωρίς αστερίσκους και περιστροφές (με τι αντάλλαγμα μένει να το δούμε αλλά η πολιτική κίνηση είναι εκείνη που καταγράφηκε ιστορικά).

Σε αυτό το σημείο αξίζει να επισημάνουμε και τη δήλωση του προέδρου της ΝΔ Βαγγέλη Μεϊμαράκη στις Βρυξέλλες, τη στιγμή που ο Τσίπρας πιεζόταν ασφυκτικά με παράλογες απαιτήσεις από τη γερμανική πλευρά, ότι "ο πρωθυπουργός πρέπει να σταματήσει το όποιο τακτικιστικό παιχνίδι και να συμφωνήσει με τους εταίρους". Μια δήλωση-ντροπή χωρίς καμία αμφιβολία για τη ΝΔ, τον αστικό κόσμο και το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αρνήθηκαν πεισματικά να τα βάλουν τόσο με τα κλειστά πελατειακά κυκλώματα όσο και με τις ολιγαρχίες που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες αυτόν τον τόπο. 

Το τελευταίο οχυρό αυτού του ωμού λαϊκισμού που κυριάρχησε τα τελευταία 6 χρόνια και έπεσε σήμερα το πρωί, ήταν αναμφίβολα εκείνο του ξεχωριστού ελληνικού dna που ξέρει να λέει τα μεγάλα ΟΧΙ. Σε όλη τη διάρκεια της κρίσης είχαμε μία σαφέστατα κλιμακούμενη εθνικιστική υστερία, δεξιά και αριστερά, η οποία επικαλείτο για την αντιμετώπιση της κρίσης από τσιτάτα του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη και του Μακρυγιάννη μέχρι προφητείες κάθε γέροντα, μοναχού και ασκητή που έζησε σε αυτόν τον τόπο τα τελευταία 200 χρόνια. Αυτή η βαθιά λαϊκιστική και οπισθοδρομική καμπάνια κορυφώθηκε μόλις την προηγούμενη Κυριακή με το ΄΄περήφανο ΟΧΙ΄΄ σε ένα δημοψήφισμα, αν όχι βλαπτικό, τουλάχιστον χωρίς ουσία για τη χώρα. 

Οι μεγάλες και οι μικρές νίκες όμως ενός λαού ή ενός έθνους δεν επιτυγχάνονται με θολά βλέμματα στραμμένα στο παρελθόν. Πολλοί παρομοίασαν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος με το ΟΧΙ του 1940. Αποφεύγοντας για λόγους οικονομίας χρόνου να συγκρίνω ένα στρατηγικό και προσεκτικά μελετημένο ΟΧΙ με ένα ΟΧΙ αποτέλεσμα και σύμβολο μιας βαθιά συναισθηματικής και λαϊκιστικής ρητορείας, θα υπενθυμίσω ότι η Ελλάδα πέτυχε μόνο όταν επέλεξε τους κατάλληλους συμμάχους τη σωστή στιγμή. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η ελληνική Ανεξαρτησία (με αποφασιστικής σημασίας για τις περαιτέρω εξελίξεις τη Ναυμαχία στο Ναυαρίνο), οι Βαλκανικοί  πόλεμοι, οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, η ένταξη στην ΕΟΚ. Αντιθέτως, όποτε η Ελλάδα δεν κατάφερε να αντιληφθεί τους συσχετισμούς δυνάμεων και πορεύθηκε μόνη και χωρίς αξιόπιστη εναλλακτική, ηττήθηκε κατά κράτος (Μικρασιατική εκστρατεία, κυπριακή τραγωδία). 

Κλείνοντας οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η σημερινή μέρα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα για τη χώρα, η οποία όμως ξημέρωσε χωρίς την καταστροφή που συγκεκριμένοι κύκλοι εκτός (αλλά και εντός) Ελλάδας ανυπομονούσαν να δουν. 

Αυτό που προέχει πλέον είναι το σύνολο των υγιών πολιτικών δυνάμεων του τόπου να στηρίξουν τον νόμιμα εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας Αλέξη Τσίπρα στην προσπάθειά του να αλλάξει την Ελλάδα. Στην προσπάθειά του να αναμορφώσει την άρρωστη δημόσια διοίκηση προς όφελος του πολίτη, να σπάσει κατεστημένες πελατειακές νοοτροπίες δεκαετιών, να θεσπίσει νόμους και κανόνες που θα δίνουν ευκαιρίες σε όλους και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Εκεί θα κριθεί το έργο του και εκεί θα κριθεί και το μέλλον της χώρας. 

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

 Facebook

 Twitter