Ο Στέρλινγκ, η... κρίση των Άγγλων και οι υπεραξίες της Πρέμιερ Λιγκ

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Ένα από τα μεγαλύτερα μεταγραφικά σήριαλ των τελευταίων μηνών στο Νησί ολοκληρώθηκε πλέον και επισήμως. Η μετακίνηση του Ραχίμ Στέρλινγκ στο Μάντσεστερ, με κόστος 49 εκατ. λιρών (68 σε ευρώ), θα αποτελέσει παράλληλα την ακριβότερη μεταγραφή Άγγλου παίκτη, ξεπερνώντας αυτή του Άντι Κάρολ το 2011 (από τη Νιούκαστλ στη Λίβερπουλ για 35). Ένα deal που, γενικότερα, αφήνει άπαντες ικανοποιημένους: και οι Reds θα καρπωθούν ένα αξιόλογο ποσό που θα διατεθεί για τους όποιους πιθανούς μεταγραφικούς στόχους, και ο παίκτης θα αλλάξει επιτέλους περιβάλλον (είχε αρχίσει να ξενίζει στο Λιμάνι η συμπεριφορά του), όπως επιθυμούσε εδώ και καιρό, και οι "Πολίτες" θα ενισχυθούν στα άκρα της επίθεσης, όπως άλλωστε ζητούσε ο Πελεγκρίνι, αλλά και η ΚΠΡ θα 'χει την τιμητική της, αφού θα πάρει περίπου 12,5 εκ. ευρώ από όρο με τη Λίβερπουλ περί μεταπώλησης του Στέρλινγκ.

Η αξία του νεαρού Αγγλοτζαμαϊκανού είναι αδιαμφισβήτητη. Έχει τρομερές κινήσεις, ταχύτητα, αρκετά καλή τεχνική κατάρτιση και σκοράρει γενικά συχνά. Υπάρχει όμως ένας αστερίσκος. Είναι 20 χρονών. Μπορεί λοιπόν κάποιος, ο οποιοσδήποτε που τα... σκάει, να "τζογαρει" τόσα πολλά φράγκα για έναν παίκτη 20 χρονών; Τα νούμερα φαντάζουν τρελά, αλλά για τους Άραβες της Μάντσεστερ Σίτι και τους απανταχού λεφτάδες της μπάλας, μάλλον δεν είναι και κάτι τόσο δα τρομερό.

Το θέμα φυσικά δεν εξαντλείται στον Στέρλινγκ. Ο ποδοσφαιρικός καπιταλισμός έχει... ανοίξει τα τελευταία χρόνια, καθώς βλέπουμε τρελά ποσά να εισέρχονται στις ομάδες μέσω των εισιτηρίων, των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, των διαφημίσεων κ.ο.κ. Το φαινόμενο προφανώς και είναι παγκόσμιο, αλλά στην Αγγλία το κακό έχει παραγίνει τα τελευταία χρόνια. Και φάνηκε κυρίως πέρυσι. Όταν π.χ. η Γιουνάιτεντ αγόραζε τον Λουκ Σο για 30 εκατ. ευρω από τη Σαουθάμπτον, ή όταν από την ίδια ομάδα η Λίβερπουλ αποκτούσε τον Άνταμ Λαλάνα έναντι 27. Καλοί παίκτες προφανώς, αλλά σίγουρα όχι για τόσα λεφτά. Κοινό τους στοιχείο: το ότι είναι και οι δύο Άγγλοι.

Η διεύρυνση της αγοράς της Πρέμιερ Λιγκ στις περισσότερες χώρες του πλανήτη τα τελευταία 15-20 χρόνια, όταν δηλαδή καθιερώθηκε και στη συνείδηση των οπαδών ως το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, άνοιξε τον "ασκό του Αιόλου". Παρότι υπήρχε πολύ χρήμα και αναγνωρισιμότητα για τις αγγλικές ομάδες, ιδίως τις μεγάλες του Λονδίνου, του Λίβερπουλ και του Μάντσεστερ, οι Άγγλοι ποδοσφαιριστές μειώθηκαν αισθητά. Με τους ξένους να κυριαρχούν, είτε επειδή ήταν πιο φθηνοί είτε επειδή έπρεπε να υπάρχει διαφήμιση προς διάφορες, συγκεκριμένες αγορές (τέτοια ήταν π.χ. η κίνηση απόκτησης του Νοτιοκορεάτη Παρκ από τη Γιουνάιτεντ), φτάσαμε να βλέπουμε ομάδες με μόλις δυο-τρεις γηγενείς ή ακόμη και χωρίς τέτοιους, όπως η Άρσεναλ, σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος για τη σεζόν 2006-07!

Αυτή η κατάσταση εν έτει 2015 δεν έχει αλλάξει και πολύ. Ακόμη και τώρα, ο Στέρλινγκ για παράδειγμα, που απέκτησαν οι "μπλε", είναι από τους λίγους αξιόλογους Άγγλους για τους οποίους θα γίνει ντόρος. Και αυτό τους κάνει συχνά υπερτιμημένους: οι Άγγλοι άλλωστε έχουν μια έμφυτη τάση να είναι σε τέτοια θέματα υπερβολικοί.

Η εν λόγω υπερβολή, μπορεί να μην παραμερίζεται τώρα που τα λεφτά για τα τηλεοπτικά της Πρέμιερ πέφτουν βροχή, αλλά στο μέλλον σίγουρα θα υπάρξει σοβαρός κίνδυνος για το προϊόν τους. Όχι μόνο για τους συλλόγους και την οικονομική τους βιωσιμότητα (εκεί όπου δίνει μαθήματα με τις ακαδημίες της κάθε χρόνο η Σαουθάμπτον), αλλά κυρίως για την εθνική τους ομάδα. Με τα "λιοντάρια" να μετρούν συνεχόμενες αποτυχίες σε Euro και Μουντιάλ, δεν βρίσκω το πώς μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά αυτή η πορεία, από τη στιγμή που στη Γηραιά Αλβιώνα δεν παράγονται παίκτες επαρκείς σε ποσότητα και ποιότητα. Τα πράγματα ήταν δύσκολα για τους Άγγλους όταν ακόμα έπαιζαν στην Εθνική ο Λάμπαρντ, ο Τζέραρντ, ο Άσλι Κόουλ, ο Φέρντιναντ και πόσοι ακόμη. Πόσω μάλλον τώρα, που παίρνει φανέλα βασικού ο κάθε κακομαθημένος/καλοπληρωμένος νεαρός όπως ο Στέρλινγκ και ο κάθε Στέρλινγκ...

Χρήστος Γραβιάς