Εμείς κι εσείς

GUEST EDITORS

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΔΑΚΗΣ

Δεν ξέρω πόσο πίσω να πάω, αλλά από όσο θυμάμαι, η αγαπημένη ενασχόληση του Έλληνα, είναι να χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα και να λογομαχεί, να καβγαδίζει, εν ολίγοις να τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Αγαπημένο σπορ θα έλεγα. Αγόρια εναντίον κοριτσιών από το δημοτικό ακόμα ακόμα,  οπαδικές διαμάχες μέχρις εσχάτων (Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός), πολιτικό ξεκατίνιασμα (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ πιο παλιά, ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ τώρα), ξανθιές-μελαχρινές, έξυπνοι-χαζοί, καφές-σοκολάτα, κινέζικο ή σουβλάκι, γενικά σε οποιαδήποτε απόφαση, σκέψη ή πράξη, θέλουμε να παίρνουμε μία θέση, ένα στρατόπεδο και να αντιδικούμε, δίχως επιχειρημάτων συνήθως, δίχως νόημα. Είναι αυτή η δίψα της σύγκρουσης, η δίψα της αυτοϊκανοποίησης του εσωτερικού σου "εγώ", η τροφή της "νίκης" δεν μπορώ να καταλάβω ιδιαίτερα, θα πρέπει να ρωτήσω τους ψυχολόγους μου για ερμηνεία! 

Όλες αυτές οι παράλογες αντιδράσεις και εφορμήσεις έχουν οδηγήσει από παλιά αυτή την χώρα, σε άπειρους εμφυλίους. Από τον Πελοποννησιακό πόλεμο (μην πάω πιο πίσω!) μέχρι το σήμερα ΝΑΙ ή ΟΧΙ, τρώμε και τρωγόμαστε μέχρι βλακείας για να συντηρήσουμε την τραγικότητα του λαού μας. Το αστείο της υπόθεση είναι, ότι κανείς πραγματικά δεν νοιάζεται για το αποτέλεσμα ή την ουσία, παρά μόνο για την διαδρομή του καβγά. Να βγω να στην πω, να σε υποβαθμίσω, να σε γελοιοποιήσω με οξείες προσβολές και τα υπόλοιπα αδιάφορα. Φτάσαμε στο σήμερα. Σήμερα λέω να μην πω για την διαδρομή, την οποία την βλέπουμε (μέσα σε μία εβδομάδα έχουμε διχαστεί με αλλεπάλληλες προσβολές και λογομαχίες) αλλά να δω όσο πιο αντικειμενικά (δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) το αποτέλεσμα της κάθε περίπτωσης ή απόφασης.

Ας ξεκινήσω με τα βασικά. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι λάθος. Δεν λέω ότι κακώς πήγε σε δημοψήφισμα ο Αλέξης, ήταν το προτελευταίο όπλο του στην φαρέτρα της διαπραγμάτευσης (να μην θυμηθώ βεβαίως ότι προεκλογικά σύσσωμη η αντιπολίτευση μας έλεγε ότι οι Ευρωπαίοι ΔΕΝ θα διαπραγματευτούν, ενώ σήμερα έχουμε δει την ισχυρότερη διαπραγμάτευση σε παγκόσμιο επίπεδο). Επανέρχομαι στο ερώτημα, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο και ίσως σκόπιμα, για να μπορεί είτε έτσι είτε αλλιώς, να έρθει σε συμφωνία. Συμφωνία; Ναι, αυτός είναι ο απώτερος στόχος, τι νόμιζες;  Ότι θα κάνουμε μία επανάσταση και θα σηκώσουμε την σημαία της ανεξαρτησίας; Δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων. Συμφωνία θα επέλθει, τους όρους διαπραγματευόμαστε. Το χρέος είναι αφόρητο. Το πώς φτάσαμε εδώ, είναι μία τεράστια συζήτηση, με πολλές εκδοχές και όλοι έχουν μέρος του δίκιου και μέρος της ευθύνης. Θα μπορούσα να γράψω τόμους για τις ευθύνες, από την χρυσή εποχή του Κώστα Σημίτη έως την απαράδεκτη αποδοχή άνευ όρων στο Καστελόριζο, την ανευθυνότητα της Δεξιάς κλπ. Για να μην μπω σε παραλήρημα και καθώς ήδη ο αναγνώστης μπορεί να έχει βαρεθεί με την φλυαρία μου, πάω στο βασικό θέμα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ. 

ΝΑΙ: το μόνο γνωστό σε εμάς αποτέλεσμα (περίπου). Εξηγούμαι. Εάν ψηφίσουμε ναι, ξέρουμε όλοι περίπου τι θα γίνει. Νέο μνημόνιο, νέα συμφωνία, η Ευρωπαίοι πλήρως ενισχυμένοι, εντελώς ελεύθεροι να επιβάλλουν κάθε μέτρο που θα θέλουν και εμείς δικαίως θα δεχόμαστε απαρηγόρητα τα μέτρα λιτότητας. Ωστόσο, θα υπάρχει η ασφάλεια (αν μπορείς να την πεις) της Ευρώπης, λογικά οι Τράπεζες δεν θα έχουν θέμα (καθώς θα δανειστούμε και άλλο χρήμα) και θα επέλθει στο τέλος η ισορροπία (πάντα επέρχεται) και θα μάθουμε να ζούμε με ακόμα λιγότερα. Αυτά στο άμεσο μέλλον. Στο απώτερο μέλλον, δηλαδή μακροπρόθεσμα, ένα αδιέξοδο. Το χρέος είναι εκτός κάθε λογικής και δεν θα μπορεί να αποπληρωθεί ποτέ. Το εννοώ, ΠΟΤΕ, ούτε τα τρισέγγονά μας. Η πολιτική της φορολόγησης, δεν θα φέρει την επιθυμητή ανάπτυξη και ακόμα και εάν επέλθει η ισορροπία γρήγορα, κανείς δεν θα θέλει να βγούμε από αυτή την κρίση, καθώς είναι πολύ καλό να έχω ως επιχειρηματίας την επιλογή να πληρώνω κάποιον €600 (λέμε τώρα) και να μην χρειάζεται ποτέ να του δώσω καμία αύξηση, αφού "έχουμε κρίση". Ξέρουμε που πάει το ΝΑΙ, είναι το μόνο σίγουρο. 

ΟΧΙ: το άγνωστο. Εξηγούμαι. Κανείς, μα πραγματικά κανείς, δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στο ΌΧΙ. Όσα και να λέμε, όλοι μας, είναι ένα ψέμα. Καμία φορά στο παρελθόν δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη περίπτωση. Ζούμε ιστορικές στιγμές ούτως ή άλλως, αλλά δεν έχει ξανά συμβεί μέλος του Ευρώ να βρεθεί σε τέτοια κατάσταση. Πόσο μάλλον μία χώρα όπως την Ελλάδα. Ακούω πολλά, για δραχμή, κούρεμα καταθέσεων, τρομολαγνικές θεωρίες. Όλες ψέματα. Όχι ότι τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει, ΟΛΑ μπορούν να γίνουν. Ναι, όλα! Είτε όμως με το ΝΑΙ είτε όμως με το ΟΧΙ. Για μένα το ΟΧΙ θα φέρει πάλι συμφωνία και νέο μνημόνιο. Είναι απόλυτα φυσιολογικό και όσο πλησιάζει και η ώρα της κάλπης, πλέον το παραδέχονται όλοι ανοιχτά. Το ζητούμενο της κυβέρνησης είναι απλώς να είναι ένα πιο ελαφρύ μνημόνιο και να μπει στο τραπέζι η ελάφρυνση του χρέους (μπήκε ήδη από το Δ.Ν.Τ – ακούσατε ακούσατε!). 

Ουσία: είπαμε, φαγωθήκαμε, ξεφτιλιστήκαμε, ταλαιπωρηθήκαμε. Δευτέρα με Τρίτη συμφωνία, υπογραφή νέου μνημονίου και σε λίγο καιρό θα αρχίσουμε να τρωγόμαστε για τον Ολυμπιακό, ή για οτιδήποτε άλλο μας εξάψει την φαντασία. Πάντα, υπάρχει το απροσδόκητο, το ανεξέλεγκτο, αλλά στην τελική τι ξέρω και εγώ; Ό,τι και οι υπόλοιποι, δηλαδή ΤΙΠΟΤΑ. Αρκεί να είμαστε "εμείς κι εσείς".

Υ.Γ.: η λύση είναι πάρα πολύ απλή. Ρύθμιση συνολικά του χρέους της χώρας, με ελάφρυνση 50%, πληρωμή του συνόλου του χρέους στην λήξη του δανείου, σε 99 χρόνια δηλαδή (balloon payment) και χωρίς καταβολή δόσεων δανείου, τα κέρδη του κράτους να τονώσουν την αγορά και να μπει η χώρα επιτέλους σε ανάπτυξη. Αυτά. Απλά πράγματα.

* Ο Αντώνης Κωνσταντουδάκης είναι σκηνοθέτης-σεναριογράφος και οικονομολόγος