Παίζοντας τα ρέστα του...

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 

Οκτώ μήνες έχουν περάσει από τις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου και η χώρα οδηγείται την προσεχή Κυριακή σε μία ακόμη πρόωρη εκλογική αναμέτρηση ύστερα από ένα πρωτόγνωρο, πολιτικά και οικονομικά, καλοκαίρι.

Κατ’ αρχάς ο παραιτηθείς πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ύστερα από τη σαφή διαφοροποίηση, ως προς τη συμφωνία του Ιουλίου, μιας σημαντικής μερίδας της κοινοβουλευτικής ομάδας υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, δεν είχε και πολλές βιώσιμες εναλλακτικές πέραν των εκλογών. Κι αυτό είναι κάτι δεδομένο αφού η αντιπολίτευση και κυρίως η ηγεσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από την μία διαμήνυαν δημόσια στον τότε πρωθυπουργό να μην προχωρήσει σε εκλογές κι από την άλλη ότι δεν μπορεί διαρκώς να περιμένει τη στήριξη των βουλευτών τους σε νέα νομοσχέδια. 

Παράλληλα, το γεγονός ότι ο Τσίπρας είχε κατά νου μια άλλη, περισσότερο ανοιχτή και λιγότερο γραφειοκρατική ΕΕ τόσο σε δομή όσο και σε θεσμική λειτουργία δεν αναιρεί την φιλοευρωπαϊκή του ταυτότητα. Το αντίθετο. Στο δε εσωτερικό πολλοί του καταλόγισαν ότι δεν συγκρούστηκε με τα περίφημα ΄΄συμφέροντα΄΄, όπως προεκλογικά είχε υποσχεθεί, αλλά μέσα σε ένα μόλις επτάμηνο όπου το κύριο ζήτημα ήταν η συμφωνία με τους εταίρους, δε θα μπορούσαν να γίνουν και πολλά σε αυτόν τον τομέα. Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ο μόνος, ίσως, πρωθυπουργός των τελευταίων δεκαετιών που είχε την παρρησία να αναγνωρίσει δημοσίως και χωρίς περιστροφές αρκετά από τα λάθη του.

Στην πολιτική όμως δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Η υπόθεση Ξηρού, το ανεπίκαιρο και χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα άνοιγμα στη Ρωσία, η λαϊκιστική αντιγερμανική ρητορική του πρώτου καιρού, το μπάχαλο στην εκπαίδευση και το δημοψήφισμα-παρωδία κάθε άλλο παρά ωφέλησαν τη χώρα. Παράλληλα, ο Αλέξης Τσίπρας και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Γιάννης Δραγασάκης, στήριξαν την πολιτική τους στο δεδομένο ότι η υπόλοιπη ΕΕ θα τρόμαζε από το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη και υπό αυτό το πρίσμα θα υποχωρούσε στις αιτιάσεις της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο αποδείχθηκε φενάκη. 

Το αποτέλεσμα αυτής της εξοργιστικής άγνοιας του διεθνούς πολιτικού παιχνιδιού και των συσχετισμών ήταν το φλερτ της ελληνικής οικονομίας με την απόλυτη καταστροφή, η επιβολή capital controls και η υπογραφή άλλου ενός σκληρού μνημονίου τον περασμένο Ιούλιο.  

Σήμερα, δυο μήνες μετά από αυτήν την παρ’ ολίγον ολέθρια εξέλιξη για την Ελλάδα, ο Αλέξης Τσίπρας αφενός μεν παραδέχεται ότι παρασύρθηκε από τις γελοίες θεωρίες Βαρουφάκη και Λαφαζάνη αφετέρου δε τονίζει ότι αν επανεκλεγεί και μάλιστα με αυτοδυναμία θα τρέξει ένα παράλληλο πρόγραμμα αποκατάστασης των κοινωνικών αδικιών, εν είδει αντιμνημονίου. Ένας πρωθυπουργός όμως είναι ανεπίτρεπτο να παρασύρεται από τόσο εξόφθαλμα αφελείς προσεγγίσεις ενώ αποτελεί και απορίας άξιο το πώς θα τρέξει αυτό το παράλληλο πρόγραμμα από τη στιγμή που δεν μπόρεσε να εφαρμόσει έστω ένα κεντρικό. 

Ως προς τα υπόλοιπα κόμματα λίγα έχουν αλλάξει από πλευράς ουσίας τους τελευταίους 8 μήνες. Στον ευρύτερο χώρο της συντηρητικής παράταξης, η ΝΔ συνεχίζει να είναι ο μεγαλύτερος φορέας ενώ η πιο σημαντική αλλαγή είναι η αντικατάσταση του Αντώνη Σαμαρά από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη στην ηγεσία. Ο νέος πρόεδρος της ΝΔ, με λόγο άμεσο και κατανοητό και προερχόμενος από τα σπλάχνα του κόμματος συσπείρωσε γρήγορα και αποτελεσματικά ένα μέρος της παραδοσιακής εκλογικής βάσης της που είχε απομακρυνθεί λόγω Σαμαρά, με αποτέλεσμα να κοντράρει στα ίσια το ΣΥΡΙΖΑ για την πρώτη θέση. Παρ’ όλα αυτά οι συχνές λεκτικές υπερβολές του, ενίοτε πεζοδρομιακής αισθητικής, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ούτε ηγετικό εκτόπισμα διαθέτει ούτε στηρίζεται σε νέα πρόσωπα, όπως ισχυρίζεται, καθιστούν ακόμη και τώρα πιο πιθανή μια πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ. 

Ακόμη πιο δεξιά, οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου βρίσκονται για άλλη μια φορά αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο να μην εισέλθουν στη Βουλή. Οι διαφορές όμως με τις προηγούμενες εκλογές είναι ότι όχι μόνο έχουν χάσει το βασικό λόγο ύπαρξής τους ως δεξιά αντιμνημονιακή δύναμη, αφού συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση που υπέγραψε μνημόνιο,  αλλά και ότι η ΝΔ, που είναι και η κύρια δεξαμενή ψηφοφόρων τους, επανακάμπτει με γρήγορο ρυθμό. Με τις πιθανότητες να πιάσει το 3% πιο λίγες από ποτέ, το λαϊκιστικό και συνομωσιολογικό τσούρμο των ΑΝΕΛ σίγουρα δε θα λείψει από την επόμενη Βουλή πολλώ δε μάλλον από την επόμενη κυβέρνηση.

Στο χώρο του Κέντρου που εκτείνεται από τις παρυφές του κοινωνικού φιλελευθερισμού μέχρι τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, δύο είναι κυρίως τα κόμματα που πρωταγωνιστούν: το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Αν και ασκήσαμε από την πρώτη στιγμή σκληρή κριτική στο Ποτάμι για το "λίγο από όλα" ιδεολογικό στίγμα που εκπέμπει, εντούτοις δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε μια σημαντική διαφορά αντίληψης της πολιτικής που εντοπίζεται στα ψηφοδέλτια Επικρατείας αμφοτέρων: το Ποτάμι από την μία πλευρά έχει ως επικεφαλής τον Νικηφόρο Διαμαντούρο, πρώην Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή και άριστο γνώστη της ευρωπαϊκής θεσμικής λειτουργίας ενώ στην τελευταία τιμητική θέση βρίσκεται ο γνωστός ακαδημαϊκός Νίκος Αλιβιζάτος. 

Από την άλλη πλευρά το κόμμα της Φώφης Γεννηματά, η οποία όντως έδωσε τη δική της μάχη στα πλαίσια του PES τον περασμένο δραματικό Ιούλιο, επέλεξε ως επικεφαλής τον πρόεδρο της ανύπαρκτης ΔΗΜΑΡ Θανάση Θεοχαρόπουλο ενώ την τελευταία τιμητική θέση κοσμεί το όνομα του Κώστα του Λαλιώτη. Ναι, του Κώστα του Λαλιώτη! Έτσι ονειρεύονται τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία στη Χαριλάου Τρικούπη;

Σφήνα σε αυτό το δίπολο προσπαθεί να μπει το απόλυτα προσωποπαγές κόμμα του Βασίλη Λεβέντη ο οποίος, αν και υποστηρίζει ότι έχει και το σχέδιο και τον τρόπο να πολεμήσει όλα τα κακώς κείμενα της ελληνικής πολιτικής σκηνής των τελευταίων 40 ετών, την ίδια στιγμή  αδυνατεί να αντιληφθεί ακόμη και το πιο οφθαλμοφανές τρολλάρισμα αναρωτώμενος για ποιο λόγο κάποιοι να ντυθούν πεντηκοστιανές καλόγριες για να μπουν κρυφά στο σπίτι του Νίκου Γκάλη. Κάπως έτσι η ΧΑ αναμένεται, εκτός απροόπτου, να αναδειχθεί και πάλι τρίτη πολιτική δύναμη. 

Τέλος, ως προς το αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος, το ΚΚΕ είναι σταθερό εδώ και χρόνια σε αυτά που πρεσβεύει ενώ η νεοϊδρυθείσα ΛΑΕ με το δήθεν επεξεργασμένο σχέδιο αντιμνημονιακής λύσης και επιστροφής σε εθνικό νόμισμα που παντού διαλαλεί αλλά πουθενά δεν εξηγεί, δύσκολα θα μπορέσει να πλησιάσει τα ποσοστά του ΚΚΕ. Κι αυτό γιατί μεταξύ πρωτοτύπου και αντιγραφής οι εκλογείς επιλέγουν σχεδόν πάντα το πρωτότυπο.

Όπως γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω, η χώρα μπορεί να έχει απομακρυνθεί λίγο από την άκρη του γκρεμού, συνεχίζει όμως να φλερτάρει με την αυτοκτονία. Γι’ αυτό η επομένη των εκλογών πρέπει να σηματοδοτήσει μία συνολική στροφή προς το ρεαλισμό και τη σοβαρότητα όπου οι λεγόμενες φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις της χώρας θα ξεπεράσουν εαυτούς και θα συνεργαστούν, αν όχι στην κυβέρνηση τουλάχιστον στα πλαίσια της νομοθετικής διαδικασίας, με ειλικρίνεια και υπομονή για την ανοικοδόμηση ενός σύγχρονου και λειτουργικού ευρωπαϊκού κράτους. 

Από την 21η Σεπτεμβρίου και μετά λοιπόν, τα ψέματα πρέπει να τελειώνουν αφού το πολιτικό σύστημα θα είναι αναγκασμένο να παίζει κάθε μέρα και για αρκετό διάστημα τα ρέστα του όχι μόνο για το ίδιο αλλά, κυρίως για την επιβίωση της κοινωνίας και της χώρας στο σύνολό της. Με δεδομένα τα, μέχρι τώρα, δείγματα γραφής οι πιθανότητες επιτυχίας είναι πολύ λίγες. Μόνο που αυτή τη φορά άλλη μία αποτυχία θα είναι μοιραία και χωρίς επιστροφή για όλους μας.

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

 Facebook

 Twitter