Dead-end;

GUEST EDITORS

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΔΑΚΗΣ

Σκεφτόμουν πολύ για το πώς να εκφράσω την οργή μου, την ανησυχία μου, τις σκέψεις μου. 

Συνήθως μου αρέσει να παρομοιάζω καταστάσεις με αλληγορίες, θα μπορούσα δηλαδή να περάσω το νόημα για τις πολιτικές εξελίξεις, σαν ένα εστιατόριο, όπου πας συνέχεια και ο σερβιτόρος, ο οποίος προφανώς είναι «γάτος» στις πωλήσεις, κάθε φορά σου πουλάει ένα νέο, λαχταριστό πιάτο και εσύ όλο ενθουσιασμό το παραγγέλνεις. Κάθε φορά όμως, όταν έρχεται και πόσο μάλλον, όταν το δοκιμάζεις, απογοητεύεσαι και ορκίζεσαι στον εαυτό σου να μην πιστέψεις ξανά τον σερβιτόρο. Την επόμενη όμως μέρα, ξαναπάς στο εστιατόριο και πάλι σε πείθει να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό και ενθουσιάζεσαι, μέχρι να το δοκιμάσεις. 

Αυτό να επαναλαμβάνεται συνέχεια μέχρι που το μενού τελείωσε από πιάτα. Τότε νιώθεις αδιέξοδο. Τότε αρχίζεις να δοκιμάζεις τα ίδια απογοητευτικά πιάτα, προσπαθώντας να παραγγείλεις το λιγότερο κακό. Αρχίζεις και δικαιολογείς για παράδειγμα το μπιφτέκι αλά κρεμ, λέγοντας από μέσα σου ότι εντάξει, είναι αρκετά βαρύ, αλλά τουλάχιστον δεν είναι σαν το μοσχάρι το κοκκινιστό που σου έφεραν προχτές και ήταν λάστιχο. Αρχίζεις και συμβιβάζεσαι με την ιδέα. Τρως πάλι πράγματα που δεν σου αρέσουν, πληρώνεις, δεν περνάς καλά όμως. Μετά γίνεται συνήθεια και μετά αρχίζουν να σου μιλάνε άσχημα κιόλας. Τελειώνουν οι ευγένειες, ο σερβιτόρος γίνεται αγενής, το φαγητό ακόμα χειρότερο. Εσύ όμως συνεχίζεις να πηγαίνεις ώσπου μία μέρα, μπαίνεις μέσα, κάθεσαι, ανοίγεις τον κατάλογο και συνειδητοποιείς, ότι δεν θες να παραγγείλεις τίποτα. Δεν ξέρεις πλέον. Δεν σου αρέσει απολύτως τίποτα σε αυτό το μαγαζί. Κάποιοι, θα μένανε νηστικοί. Κάποιοι θα συνέχιζαν να τρώνε όποια αηδία τους σέρβιραν. Μήπως όμως, λέω εγώ, να πήγαινα σε ένα άλλο εστιατόριο; 

Ωραίες οι αλληγορίες, ωραία τα παραμύθια, φτάσαμε όμως εδώ. Δοκιμάσαμε όλα τα κόμματα, όλες τις «ιδεολογίες» (τουλάχιστον αυτές που θέλουν να κυβερνήσουν, γιατί υπάρχουν και κάποιες που βολεύονται ως αντιπολίτευση και το επιδιώκουν) και μετά την τελευταία απογοήτευση που «έφαγε» η κοινωνία με την «πρώτη φορά αριστερά», νιώθω ότι το μενού, τελείωσε. Στέρεψε. Και τώρα; 

Φτάσαμε στο σημείο που όλοι έλεγαν ότι δεν γίνεται να φτάσουμε. Στο αδιέξοδο. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό αυτό που γίνεται στην νέα Ελλάδα. Σαν κάποιοι να βάζουν πάντα στόχο, να αποδείξουν όλα αυτά που λέμε ότι κατά κανόνα ΔΕΝ γίνονται. Έτσι και με την πολιτική, την πήγαν εκεί που δεν γινόταν να πάει. 

Την δημοκρατία στο αδιέξοδο. 

Θα μου πείτε, αποχή, μούντζα, να γυρίσουμε την πλάτη. Αυτό όμως, δεν είναι ακριβώς το σχέδιο; Αυτό δεν θέλουν επί της ουσίας; 

Τίποτα σε αυτό τον κόσμο, δεν θα αλλάξει ήρεμα και δυστυχώς υπάρχει πολύ ηρεμία τελευταία στην κοινωνία. Ανεξήγητη ηρεμία. 

Προφανώς, ο σερβιτόρος σας έπεισε, μας έπεισε ότι πρέπει να παραγγείλουμε το ίδιο ή αυτό που μας άρεσε λίγο παραπάνω ή που δεν μας χάλασε τόσο όσο το προηγούμενο. 

Προσωπικά, νομίζω ήρθε η ώρα να αλλάξω εστιατόριο.

Και όλα ξεκινάνε από το Άλφα.

ΥΓ: Η δικαιοσύνη δεν είναι πάντα αυτονόητη 

ΥΓ 2: Θέλει μεγάλο αγώνα για να κερδίσεις τα αυτονόητα σε αυτή την κοινωνία 

ΥΓ 3: Ο αγώνας ξεκίνησε από κάπου που δεν το περιμένει κανείς

* Ο Αντώνης Κωνσταντουδάκης είναι σκηνοθέτης-σεναριογράφος και οικονομολόγος