Εγώ δεν ήθελα να φύγω...

GUEST EDITORS

 ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΝΔΡΙΤΣΟΥ 

Ναι όντως… Με πονάει! Και θα με πονάει πάντα νομίζω!…

Δεν μπορώ να συνηθίσω αυτή την απογοήτευση που έρχεται από ανθρώπους που έχεις αγαπήσει!

Γιατί ζεις μαζί τους! Δημιουργείς αναμνήσεις, ερωτεύεσαι, αγαπάς…

Και γελιέσαι, ίσως ξεγελιέσαι! Δεν βλέπεις την κενότητα, δεν θες να την δεις ή ίσως δεν είχε αδειάσει η ψυχή ακόμα;

Κι έρχεται η στιγμή που βλέπεις το κενό, που νιώθεις ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ολόκληρος ενα ψέμα! Και καταρρέεις!

Και μόνο να φύγεις μακριά να σώσεις ότι σου χει απομείνει μπορείς! Και πονάς που τρέχεις μακριά! Εσυ δεν ήθελες ποτέ να φύγεις μακριά!

Πόσο λάθος μπόρει να έχεις κάνει; Σε πόσες χρόνιες ψευδαισθήσεις ζούσες; Και πονάς που έκανες λάθος!

Και θυμάσαι! Χαμογελάς και ξαφνικά το χαμόγελο σου το σκοτώνουν! “Μα δεν μπορεί να συμβαίνει”, λες! “Δεν γίνεται”, φωνάζεις!

Κι εσύ; Εσύ εκεί απέναντι μου δεν πονάς; Γιατί σ έχασες; Που είσαι; Ποιός σε σκότωσε;

Πως κατάφερες να μην νιώθεις τίποτα πιά;

Και σ αγαπώ, και με πονάς, και σ αγαπω, και φεύγω!

Και τα χρόνια χάνονται, κι οι αναμνήσεις σβήνονται και το παρόν ξεφτυλίζεται!

Είναι σαν να πέθανες! Και σε κλαίω! Πονάει που σ έχασες και που μ έχασες!

Οδύνη που κι εγω σε χάνω! Αλλά εγω είμαι ακόμα ζωντανή!

Και σ αγαπω, και με πονάς, και σ αγαπω, και φεύγω, και σε μισώ!

Δεν είσαι εκείνος! Που είναι εκείνος; Μου λείπει εκείνος!

Βρεθήκαμε, χαθήκαμε, πόνεσα!… Ξαναβρεθήκαμε, πόνεσα, χανόμαστε!

Υπηρέτη, τακ τακ τα γοβάκια στον διάδρομο, κατευθύνομαι στο δωμάτιο μου, θέλω να ξαπλώσω! Μαύρα σεντόνια, μαύρο φουρώ, βγάλε μου το στέμμα σε παρακαλώ! Με βαραίνει! Ετσι απλα πανέμορφη πριγκίπισσα θέλω να κοιμηθώ, ίσως ξυπνήσω και δω ότι είναι ένα ακόμα κακό όνειρο! Ο πρίγκιπας; Δεν ήταν ποτέ πρίγκιπας…

* Η Αγγελική Ανδρίτσου είναι ηθοποιός