Το Νησί δείχνει να "βυθίζεται"

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Όσο υπερβολικός και... καυστικός και αν χαρακτηρίζεται εν γένει ο αγγλικός Τύπος, τα "πυρά" που εκτόξευσε αυτή τη βδομάδα δεν ήταν παράλογα. Τραγικές εμφανίσεις και ήττες από κατώτερές τους ομάδες (η Τσέλσι και η Άρσεναλ τα άκουσαν για τα καλά, αφού έχασαν από Πόρτο και Ολυμπιακό αντίστοιχα), νίκες με το ζόρι από τις δύο του Μάντσεστερ και γενικότερα μια συνολικά μέτρια συγκομιδή για τους αγγλικούς συλλόγους στην Ευρώπη. Όταν οι τέσσερις του Τσάμπιονς Λιγκ έχουν 3 νίκες σε σύνολο 8 παιχνιδιών, μόνο επιτυχία δεν μπορείς να το αποκαλέσεις...

Είναι γεγονός πως οι ομάδες του Νησιού έχουν υποχωρήσει κάπως τα τελευταία χρόνια στις ευρωπαικές διασυλλογικές διοργανώσεις, όπως αποδεικνύεται περίτρανα και από τις επιδόσεις τους στη φετινή σεζόν. Όχι μόνο στο "σεντόνι", αλλά και στη δεύτερη τη τάξει διοργάνωση, το Europa League, διότι ούτε εκεί "βγάζουν μάτια" οι Λίβερπουλ και Τόττεναμ. Και είναι όντως πρωτοφανές, αν αναλογιστούμε πως από το 2005 έως το 2012 βλέπαμε κάθε χρόνο (με εξαίρεση το 2010) μια αγγλική ομάδα τουλάχιστον σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ -το 2008 μάλιστα ήταν "εμφυλιός" τους με Τσέλσι και Γιουνάιτεντ- ενώ υπήρχαν χρονιές που συμπλήρωναν τα 3/4 των ημιτελικών ή και τα 4/8 των προημιτελικών. Οι χρονιές αυτές της προηγούμενης δεκαετίας μοιάζουν πλέον κάπως μακρινές, από τη στιγμή που η Αγγλία κινδυνεύει ως χώρα να χάσει την 3η θέση στην κατάταξη της UEFA, γεγονός που θα της στερήσει, στα επόμενα χρόνια, το τέταρτο εισητήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ.

Πολλοί λόγοι, σίγουρα όχι άσχετοι μεταξύ τους, μπορούν να εξηγήσουν το πώς έχει φτάσει η κατάσταση ως εδώ. Δεν είναι μόνο το ότι έχουν "ανέβει" πολύ οι γερμανικοί σύλλογοι (με πρωταγωνιστή τους φυσικά την Μπάγερν) και οι Ισπανοί, που εκτός από το κυρίαρχο δίδυμο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα έχουν και μια πληθώρα καλών ομάδων που κερδίζουν βαθμούς στην Ευρώπη. Φταίει παράλληλα και το ότι οι αγγλικοί σύλλογοι, πέρα απ' τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθένας τους, αγωνίζονται στο πιο απαιτητικό πρωτάθλημα του κόσμου τα Σαββατοκύριακα, συνήθως και μεσοβδόμαδα. Προσέξτε, όχι απαραίτητα καλύτερο (από οποιαδήποτε άποψη, π.χ. ποιότητας, ενδιαφέροντος κλπ), αλλά πιο ανταγωνιστικό, γιατί στην Αγγλία, είτε παίζεις ντέρμπι στην έδρα σου, είτε σε μια αφιλόξενη έδρα μιας μικρομεσαίας ομάδας όπως η Στόουκ, ο ρυθμός είναι πιο έντονος. Εδώ οι... τύποι έχουνε δύο κύπελλα (εκτός του F.A υπάρχει και το League Cup), παίζουνε μέχρι και τα Χριστούγεννα, σε ένα πρωτάθλημα που συνήθως κρίνεται στις τελευταίες του αγωνιστικές, οπότε οι ομάδες-διεκδικήτριες είναι σε top ένταση μέχρι το Μάιο...

Από 'κει και πέρα, είναι και θέμα της κάθε ομάδας τι ψάχνει στην Ευρώπη και τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει. Η Μάντσεστερ Σίτι, παρά τα όσα λεφτά έχουν πετάξει οι ιδιοκτήτες της τα τελευταία καλοκαίρια, δεν έχει ακόμα το βάρος της φανέλας για να "κλειδώσει" κρίσιμα παιχνίδια, όπως φάνηκε μετά την ήττα από τη Γιουβέντους στην πρεμιέρα των ομίλων. Η πίεση και το άγχος για αποτέλεσμα λειτουργούν επίσης ανασταλτικά για τους "πολίτες". Η Άρσεναλ απ' τη μεριά της, αργεί παραδοσιακά να πάρει μπρος στην εκκίνηση της σεζόν, αλλά αυτό φέτος μπορεί να της κοστίσει, καθώς είναι η πρώτη φορά που ξεκινάει στους ομίλους με 2/2 ήττες. Προβλήματα για τον Βενγκέρ, προβλήματα και για τον Μουρίνιο, με την ομάδα του να μην θυμίζει σε τίποτα την περσινή που κατέκτησε εύκολα το πρωτάθλημα. Οι "μπλε" άλλωστε είναι ο πιο συνεπής αγγλικός σύλλογος στις ευρωπαικές διοργανώσεις (έχοντας κιόλας και την κατάκτηση του τροπαίου του Champions League το 2012), με εμφανίσεις όμως σαν αυτές στο Οπόρτο, τη γενέτειρα του "Μου", η συνέχεια προμηνύεται δύσκολη.

Με τη σειρά τους, η Γιουνάιτεντ του Φαν Χααλ "χτίζεται" ακόμα, εν μέσω τόσων νέων προσθηκών, προσπαθώντας ακόμα να περάσει σε νέα, "μετά-Φέργκιουσον" εποχή, ενώ η Λίβερπουλ βρίσκεται σταδιακά σε φθήνουσα πορεία. Πώς να προχωρήσουν οι Άγγλοι, όταν οι δυο πιο "βαριές" (ευρωπαϊκά) φανέλες τους παρακμάζουν αργά αλλά σταθερά; Αυτοί έχουν την ιστορία, τους περισσότερους τίτλους, το δικό τους όνομα "μετράει" περισσότερο (αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι) στα ευρωπαϊκά σαλώνια. Όχι μόνο στο Τσάμπιονς μα και στο Γιουρόπα Λιγκ, το οποίο "παρατάνε" σχετικά νωρίς οι αγγλικοί σύλλογοι (εκτός και αν Τόττεναμ-Λίβερπουλ το κυνηγήσουν σοβαρά φέτος για να κουνήσουν "σεντόνι" του χρόνου, όπως η Σεβίλλη πέρυσι).

Τέλος, δεν είναι υπερβολή να σημειωθεί πως η ίδια η Πρέμιερ Λιγκ, ως προιόν, "χαντακώνει" εμμέσως και τους συλλόγους της. Τα ακριβά τηλεοπτικά, οι δαπανηρότατες μεταγραφές για σταρ υπερεκτιμημένης μάλλον αξίας (μόνο τα ποσά που δαπανούνται για κάθε Στέρλινγκ, Μαρσιάλ, Φιρμίνο να πάρουμε ως παράδειγμα το καταλαβαίνουμε), η όλη λάμψη που δημιουργεί το πρωτάθλημα και αντίστροφα το πόσο απαξιώνει τις ακαδημίες και την ανάδειξη νέων ταλαντούχων παικτών. Για την "ποδοσφαιρομάνα" Αγγλία των 60 εκ. μιλάμε, αν είναι δυνατόν...

Ο κίνδυνος για τους Άγγλους και τις ομάδες του δεν απέχει και πολύ. Όχι μόνο σε επίπεδο διασυλλογικό, χρημάτων, διαφήμισης κλπ, αλλά και για το ίδιο τους το πρωτάθλημα, θα είναι μεγάλο πλήγμα να χαθεί η τέταρτη θέση που οδηγεί στους "χρυσοφόρους" ομίλους του CL. Όπως ακριβώς το πάθανε οι Ιταλοί λίγα χρόνια πριν, και βλέπουμε τώρα να τους κρατάει ψηλά μόνο η Γιουβέντους.

Χρήστος Γραβιάς