Πολιτισμός, μπάλα και τραμπάλα...

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ 

Μόλις έχω επιστρέψει στο σπίτι γεμάτος από μια νέα, πολύ δυνατή και γεμάτη εμπειρία. Την παρακολούθηση, για δεύτερη φορά στη ζωή μου, αγώνα της -λατρεμένης- Λίβερπουλ στο Άνφιλντ. Το αποτέλεσμα δεν ήταν ευνοϊκό (1-1 με τη Ρουμπίν Καζάν), ωστόσο η -ομολογουμένως κρύα- βραδιά με έκανε να αναλογιστώ πολλά πράγματα και, κυρίως, τη διαφορά νοοτροπίας που υπάρχει στον αθλητισμό ανάμεσα σε δυο ευρωπαϊκές χώρες, την Αγγλία και την Ελλάδα. 

Θα ξεκινήσω από τα βασικά. Στον προαύλιο χώρο του γηπέδου υπήρχαν γύρω στα 20 άτομα, σε ηλικίες από 12 μέχρι 45, που κρατούσαν κάτι σαν δαγκάνα και μάζευαν ό,τι σκουπίδι υπήρχε στο δρόμο. Αποτέλεσμα; Το γήπεδο στα πέριξ του να είναι ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και αμέσως μετά το τέλος του αγώνα. Φαντάζομαι δε χρειάζεται να σχολιαστεί το πώς είναι το ΟΑΚΑ ή το "Καραϊσκάκης" σε μέρες όπου παίζεται ματς...

Δεύτερον, τα συνθήματα των οπαδών. Βρισκόμουν στο Kop της ομάδας, κάτι σαν την αντίστοιχη θύρα 13, 7, 21 κλπ, των οργανωμένων τέλος πάντων της Λίβερπουλ. Δεν θα πω ότι δεν έβριζαν, θα ήμουν υπερβολικός. Σε αυτά που τραγουδούσαν όμως για την ομάδα υπήρχε μέσα ένας παίκτης/προπονητής, ένας ποδοσφαιριστής-ορόσημο που έχει περάσει από τον σύλλογο. Από τον τεράστιο Μπιλ Σάνκλι και τον αξεπέραστο Κένι Νταλγκλίς ως τον Λούις Γκαρσία και φυσικά τον captain Στίβεν Τζέραρντ. Συμβαίνει αυτό στις ελληνικές ομάδες; Κάπου έχουμε ξεχάσει ότι οι σύλλογοι δημιουργήθηκαν από ανθρώπους και εκπροσωπήθηκαν από παίκτες. Χάρη σε αυτούς τις υποστηρίζουμε εμείς σήμερα. Έχουμε σύνθημα για τον Δομάζο; Για τον Μαύρο; Για τον Χατζηπαναγή; Όχι... Μόνο να δοξάζουμε τον κάθε Μαρινάκη και τον κάθε Σαββίδη ξέρουμε...

Και για να κλείσω, θα αναφερθώ λίγο σε αυτό που ετοιμάζει ο Κλοπ στη Λίβερπουλ. Αναμένεται να δούμε φοβερά πράγματα με αυτόν τον κύριο στον πάγκο. Η ομάδα έκανε 31 (!) τελικές. Είχε στο δεύτερο μέρος 77% κατοχή. Οι παίκτες (προσωπική μελέτη) δεν κρατούσαν τη μπάλα για πάνω από 3 δευτερόλεπτα, είτε πάσαραν είτε επιχειρούσαν σουτ. Γρήγορο παιχνίδι, εναλλαγές της μπάλας και το αποτέλεσμα ποτέ βεβιασμένο. Χρειάζεται χρόνο η ομάδα και στήριξη από τους οπαδούς, οι οποίοι αν μη τι άλλο, ξέρουν να το κάνουν καλά αυτό. Αν και έχουν να δουν πρωτάθλημα 25 χρόνια, τραγουδούν το You'll never walk alone με τόσο πάθος, που δύσκολα θα μπορούσε οπαδός άλλης ομάδας να βρει...