Εθνικισμός, αυτή η μάστιγα...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Αν κάτι έγινε πλήρως αντιληπτό τη χρονιά που φεύγει είναι η σταθερή και δυναμική άνοδος του ...


ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Αν κάτι έγινε πλήρως αντιληπτό τη χρονιά που φεύγει είναι η σταθερή και δυναμική άνοδος του εθνικιστικού λόγου στην πολιτική και κοινωνική ζωή όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και γενικότερα της Δύσης. Αυτό είναι κάτι παραπάνω από εμφανές αν ληφθούν υπ’ όψη απλώς και μόνο οι εκλογικές επιδόσεις των εθνικιστικών κομμάτων και πολιτικών φορέων σε μία σειρά χωρών: το Jobbik στην Ουγγαρία, το Κόμμα για την Ελευθερία (PVV) του Βίλντερς στην Ολλανδία, το Κόμμα της Ανεξαρτησίας (UKIP) του Φάρατζ στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Κόμμα του Λαού του Κρίστιαν Τούλεσεν Νταλ στη Δανία, το Κόμμα των Φινλανδών του Τίμο Σόινι, η ΧΑ και οι ΑΝΕΛ στην Ελλάδα και το Εθνικό Μέτωπο (FN) της ΄΄μάνας του λόχου΄΄ Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία.

Ακόμη όμως κι αν δεν πρόκειται για καθαρά εθνικιστικά κόμματα, το φαινόμενο της υιοθέτησης μιας έντονα εθνικιστικής ρητορείας εμποτισμένης από στοιχεία σαφούς απομονωτισμού παρατηρείται εξίσου σε συντηρητικούς ηγέτες κρατών. Τέτοιες περιπτώσεις είναι ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν και ο Βρετανός ομολόγός του Ντέιβιντ Κάμερον ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον ανεκδιήγητο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, ο οποίος μάλιστα αποτελεί το απόλυτο φαβορί για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. 

Βέβαια ο εθνικισμός δεν έρχεται μόνος του καθώς ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η συνομωσιολογία και η ισλαμοφοβία συνοδεύουν πολύ συχνά το λόγο και τα έργα των εκπροσώπων του, αν και με διαφορετική ένταση και έκταση κάθε φορά. Σε κάθε περίπτωση πάντως η εξάπλωση του εθνικιστικού λόγου αποτελεί μείζον πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό πρόβλημα για τις δυτικές χώρες με σοβαρές επιπτώσεις σε συγκεκριμένα και κεφαλαιώδους σημασίας ζητήματα. 

Όσον αφορά στην ελληνική πραγματικότητα, η ιδέα ότι ο ελληνικός λαός αποτελεί έναν ιδιαίτερο και περιούσιο λαό τον οποίον όλοι οι υπόλοιποι φθονούν και υποσκάπτουν διέπνεε για χρόνια ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου αλλά και της κοινωνίας. Η οικονομική κρίση του 2010, οι παλινωδίες των εκάστοτε κυβερνώντων, η λιτότητα και η απογοήτευση των πολιτών, έδωσαν μια πρώτης τάξης ευκαιρία σε συγκεκριμένα κόμματα να αποτελέσουν βασικούς εκφραστές αυτής της αντίληψης.

Κάπως έτσι οι ΑΝΕΛ, περήφανοι εταίροι της χάσαμε-το-μέτρημα φοράς αριστερά κυβέρνησης και η ΧΑ, στηριγμένοι σε ένα κράμα εθνικιστικού λόγου και συνομωσιολογίας, όπου οι Εβραίοι, οι μασώνοι και οι διεθνείς τοκογλύφοι μέσω του ΔΝΤ και της ΕΕ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή επιβουλής του ελληνικού έθνους, κατάφεραν όχι μόνο να εδραιωθούν στην εσωτερική πολιτική σκηνή αλλά και να δώσουν άλλοθι σε μεγάλο μέρος όλων εκείνων των αναχρονιστικών δυνάμεων που δε θέλουν να αλλάξει απολύτως τίποτα στην Ελλαδάρα του τσαμπουκά, της περήφανης απομόνωσης και της βαλκανικής μιζέριας.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη ο εθνικισμός γιγαντώθηκε, επίσης, λόγω της οικονομικής κρίσης ενώ αποτελεί ένα από τα κυριότερα εμπόδια για μια νηφάλια και αντικειμενική θεώρηση μίας από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ήπειρός μας τις τελευταίες δεκαετίες: το προσφυγικό. 

Το ετερόκλητο τσούρμο με επικεφαλής την Μαρίν Λεπέν, εκμεταλλευόμενο τις τραγικές πολιτικές επιλογές της ευρωπαϊκής ελίτ, την οικονομική κρίση, την ανεργία και την οργή της νέας γενιάς για το δύσκολο παρόν και τo δυσοίωνο μέλλον της, προπαγανδίζει το όραμα μιας άλλης Ευρώπης. Μιας Ευρώπης όπου, υπό το προσχηματικό κι άκρως επίπλαστο δίλημμα ΄΄ασφάλεια ή ελευθερίες΄΄, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η αλληλεγγύη, η δημοκρατία κι η ελεύθερη κυκλοφορία των ανθρώπων θα αντικατασταθούν από τον αυταρχισμό, τον απομονωτισμό, την καχυποψία και τη μισαλλοδοξία. Τα τείχη, τα κλειστά σύνορα, η βίζα και το συνάλλαγμα θα αφορούν τους πάντες, τόσο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες από τρίτες χώρες όσο και τους ίδιους τους Ευρωπαίους και η επιστροφή στην μεσοπολεμική Ευρώπη των παθών και των λαθών θα είναι γεγονός.

Σε παγκόσμιο επίπεδο η μάχη ενάντια στην κλιματική αλλαγή είναι άλλο ένα πεδίο στο οποίο ο εθνικισμός στέκεται σθεναρά απέναντι. Από την άλλη άκρη του Ατλαντικού και τον Ντόναλντ Τραμπ μέχρι τα ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα και την Ασία, οι εθνικιστές κάνουν λόγο για μια απάτη των διεθνιστών που σκοπό έχουν με αυτόν τον τρόπο να υποτάξουν τα έθνη στην ΄΄παγκόσμια διακυβέρνηση΄΄.

Αν επικρατήσει αυτή η λογική, δηλαδή της μη συνεργασίας σε ένα ζήτημα που η παγκόσμια συστράτευση και σύμπνοια είναι το κλειδί, τότε το μέλλον της ανθρωπότητας και των επόμενων γενιών προβλέπεται από ζοφερό ως μαύρο καθώς, σε βάθος χρόνου, ο πλανήτης θα πλήττεται, με ακόμη μεγαλύτερη συχνότητα από ότι σήμερα, από καταστροφικές πλημμύρες, θανατηφόρους τυφώνες, χρόνιες ξηρασίες και ανυπόφορες θερμοκρασίες. Εν ολίγοις, η Γη θα γίνει μια κόλαση από κάθε άποψη. Το γεγονός ότι υπογράφτηκε η συμφωνία για την κλιματική αλλαγή από 195 χώρες πρόσφατα στο Παρίσι γεννά μεν κάποιες ελπίδες, όμως η ουσία βρίσκεται στο τι είδους κυβερνήσεις θα κληθούν να εφαρμόσουν αυτή τη συμφωνία. Και κυρίως αν την εφαρμόσουν… 

Κλείνοντας, επιβάλλεται να τονιστεί για πολλοστή φορά ότι ο εθνικισμός δεν είναι συνώνυμο του πατριωτισμού, ούτε καν μια διαφορετική εκδοχή του, όπως διάφοροι σαλτιμπάγκοι προσπαθούν να μας πείσουν τελευταία. Ο πατριωτισμός στηρίζεται ξεκάθαρα στον αυτοπροσδιορισμό και την άδολη αγάπη προς την πατρίδα ενώ ο εθνικισμός στον ετεροπροσδιορισμό και το μίσος προς οτιδήποτε διαφορετικό ή ξένο. Η διαφορά είναι χαώδης.

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

Related

What's hot? 5164075121821062898

Δημοσίευση σχολίου

Έχετε άποψη; Μοιραστείτε τη μαζί μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Σχόλια με υβριστικό και προσβλητικό περιεχόμενο θα διαγράφονται.

emo-but-icon

Recent Posts Widget

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN
"Ο πρωτογενής τομέας είναι η λύση, όχι το πρόβλημα"

FACEBOOK

TWITTER

item