Το όπιο των λαών

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Αν παρατηρήσει κανείς την ανθρώπινη φύση θα μπορέσει να διακρίνει την τάση που έχει ο άνθρωπος να επιλέγει τον πόνο και τη δυστυχία στη ζωή του. Να οδηγείται σε επιλογές καταστροφικές για τον ίδιο καθιστώντας τον εχθρό του ίδιου του εαυτού του. Υπάρχει ένας όρος για αυτή την ''ασθένεια'' και ονομάζεται μαζοχισμός.

Ο όρος μαζοχισμός παραπέμπει στη σεξουαλική διέγερση που μπορεί να επιτύχει κάποιος μέσα από τον πόνο. Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι οποίοι έχουν μαζοχιστική συμπεριφορά ακολουθώντας μια φυσιολογική σεξουαλική ζωή. Είναι όλοι αυτοί που επιδιώκουν να επιτύχουν κάτι στη ζωή τους μέσω του πόνου και της ήττας. Ο άνθρωπος του 20ου και 21ου αιώνα αποτελεί σίγουρα το πιο τρανό παράδειγμα.

Είναι ο μόνος τρόπος για να εξηγήσει κάποιος πώς μπορούμε να δεχόμαστε, να επιδιώκουμε και πολλές φορές να απολαμβάνουμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη εξήγηση, η βλακεία, αλλά είναι πολύ απλοϊκή και δεν χρήζει ανάλυσης.

Ο μαζοχισμός λοιπόν, μπορεί να είναι η απάντηση σε μια σειρά από ερωτήματα.

1ο ερώτημα: Πως είναι δυνατόν οι νέοι να δέχονται να συμμετέχουν σε πολέμους και να σκοτώνονται για το καπρίτσιο κάποιων άλλων (πολιτικοί);

2ο ερώτημα: Πως γίνεται όλοι να γνωρίζουμε ποιοί είναι εκείνοι που υποκινούν τους πολέμους, ποιοί δημιούργησαν τους τρομοκράτες και παρ’ όλα αυτά να πιστεύουμε πως αυτή τη στιγμή τους πολεμάνε και θα δώσουν λύση στο πρόβλημα;

3ο ερώτημα: Πως μπορεί κάποιοι να είναι τόσο αφελείς και να πιστεύουν ότι για όλα τα κακά του κόσμου φταίνε οι θρησκείες όταν πλέον είναι ξεκάθαρο πως όλα γίνονται για το χρήμα; Υπάρχει ακόμα κάποιος που πιστεύει ότι οι τζιχαντιστές λειτουργούν υπό θρησκευτικό φανατισμό; Αλλά ξέχασα, τη λύση την τραγούδησε ο John Lennon ''Imagine there's no heaven''.

4ο ερώτημα: Πως είναι δυνατόν νέοι άνθρωποι να συμμετέχουν και να στηρίζουν ενεργά την τωρινή πολιτική σκηνή στην Ελλάδα; Δεν είδαν; Δεν έμαθαν;

5ο ερώτημα: Γιατί είναι ο εγωισμός η κινητήρια δύναμή μας και όχι η αγάπη;

Βιώνουμε λοιπόν, εδώ και πολλά χρόνια έναν ηθικό μαζοχισμό ο οποίος χαρακτηρίζεται από τάσεις αυτοκαταστροφής και αυτοϋποτίμησης. Θεωρούμε τους εαυτούς μας ανάξιους για μια καλύτερη ζωή και ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να τιμωρούμαστε κάθε μέρα. Πιστεύω ότι αυτή η στάση ζωής είναι βαθιά συνειδητοποιημένη καθώς υπάρχει η εντύπωση ότι στο τέλος θα επιτύχουμε το σκοπό μας που είναι η ηδονή. Προς το παρόν, πάντως, επιτυγχάνουμε την ηδονή των άλλων. Για τη δική μας έχουμε κάνα 2-3 πολέμους και 3-4 οικονομικά κραχ ακόμα για να την πετύχουμε.

Πέτρος Παπανικολάου