Αλλαγή σελίδας

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ύστερα από σχεδόν τρεις μήνες εξαντλητικής προεκλογικής διαδικασίας η οποία περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, μία αναβολή-φιάσκο των εκλογών και δημόσιες αντεγκλήσεις που αρκετές φορές συμβάδιζαν με το ήθος και το ύφος που χαρακτηρίζει διαχρονικά το πολιτικό σκηνικό σε αυτή την μικρή βαλκανική γωνιά του πλανήτη, οι ψηφοφόροι της ΝΔ εξέλεξαν ως νέο ηγέτη του κόμματός τους τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Κατ’ αρχάς πρέπει να τονιστεί ότι το αποτέλεσμα δε θα ήταν σε καμία περίπτωση το ίδιο αν η ανάδειξη του νέου προέδρου ήταν υπόθεση ενός κλειστού συνεδρίου μελών του κόμματος, όπου οι μηχανισμοί και το παρασκήνιο θα κυριαρχούσαν και κυρίως αν δεν είχε προηγηθεί η ματαίωση των εκλογών της 22ας Νοεμβρίου. Κι αυτό γιατί ήταν ακριβώς τότε που ξεκίνησε η σταδιακή αλλά δυναμική άνοδος του Μητσοτάκη σε συνδυασμό με την δημοσκοπική υποχώρηση του κύριου αντιπάλου του, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο οποίος άρχισε να χάνει το momentum που είχε αποκτήσει την επαύριο των βουλευτικών εκλογών του Σεπτεμβρίου και στο οποίο στήριζε την υποψηφιότητά του. 

Από κει και πέρα είναι δεδομένο ότι στις εσωκομματικές εκλογές της περασμένης Κυριακής αναμετρήθηκαν όχι μόνο δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες αλλά κυρίως δύο διαφορετικές αντιλήψεις περί πολιτικής: Από την μία πλευρά ήταν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, άτυπος σταβλάρχης τιτάνων της πολιτικής σκέψης όπως ο Ευριπίδης Στυλιανίδης και ο Μάκης Γιακουμάτος, εκλεκτός του συστήματος Καραμανλή που αντιμετωπίζει το κόμμα ως φέουδο και εκπρόσωπος της παραδοσιακής και λαϊκής Δεξιάς που λίγο πολύ αισθάνεται άβολα τόσο απέναντι στον οικονομικό φιλελευθερισμό όσο και τον κοινωνικό. Εν ολίγοις εκφραστής μιας προσέγγισης που προκρίνει την αοριστία έναντι της συγκεκριμένης πρότασης και μεταφράζει την οκνηρία σε μετριοπάθεια. Όλα βέβαια υπό το πρίσμα του, ποικιλοτρόπως ερμηνευόμενου, ''εθνικού συμφέροντος''. 

Από την άλλη πλευρά ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σταθερός υποστηρικτής των μεταρρυθμίσεων, πολέμιος τόσο του αριστερού όσο και του δεξιού λαϊκισμού και με συγκεκριμένες απόψεις σε αρκετά ζητήματα, ασχέτως αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με αυτές. Ως υπουργός ήταν ο μόνος ίσως που στάθηκε τόσο αταλάντευτα απέναντι σε κακώς κείμενα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, αν και όπως είχαμε γράψει παλαιότερα, θα αναμέναμε κάτι παραπάνω και πιο ουσιαστικό από την αυτονόητη απόλυση των επίορκων και τη στοχοποίηση καθαριστριών και σχολικών φυλάκων. Ακόμη κι έτσι όμως το στίγμα του για λιγότερο και πιο ορθολογικό κράτος είναι σαφές. Όσο δε για την ψήφο εμπιστοσύνης που του έδωσε ο Άδωνις Γεωργιάδης, αποτελεί μία συμπόρευση του β΄γύρου (η οποία πιθανόν να έχει και συνέχεια) δύο πολιτικών με διαφορετική πολιτική αφετηρία σε αρκετά ζητήματα και όχι μια ταύτιση όπως εκείνη του Μεϊμαράκη με το συνονθύλευμα της λαϊκ(ιστικ)ής Δεξιάς της ήσσονος προσπάθειας.

Σε κάθε περίπτωση η επιτυχία της ΝΔ υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα εξαρτηθεί από τρεις βασικούς παράγοντες οι οποίοι είναι και οι λόγοι για τους οποίους οι ψηφοφόροι του κόμματος προτίμησαν την περασμένη Κυριακή τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο έναντι του Βαγγέλη Μεϊμαράκη:

Ο πρώτος είναι το ζήτημα της οργανωτικής και λειτουργικής ανανέωσης που έχει ανάγκη το κόμμα ώστε να μπορεί να παράγει ιδέες και προτάσεις σύγχρονες και σύμφωνες τόσο με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα όσο και με τις ιδεολογικές καταβολές του. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια απλώς μία ανανέωση σε πρόσωπα με ηλικιακά κριτήρια ούτε η αναδόμηση του υπάρχοντος μηχανισμού, που επιβάλλεται να γίνει, να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για το βόλεμα των αρεστών της νέας ηγεσίας. Ο εκσυγχρονισμός των δομών και των λειτουργιών πρέπει να συνοδεύεται πρώτα και πάνω από όλα από αξιοκρατία.

Ο δεύτερος είναι η σκληρή αλλά αξιόπιστη αντιπολίτευση στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Η ανάδειξη των λαθών και των παραλείψεων της κυβέρνησης είναι πολύ σημαντική παράμετρος του ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρκεί όμως αυτή να μην εξελίσσεται σε άκριτη και απόλυτη ισοπέδωση αλλά να χαρακτηρίζεται από εποικοδομητικές προτάσεις. Με άλλα λόγια, το κόμμα πρέπει να αυτοπροσδιορίζεται πολιτικά και όχι να ετεροπροσδιορίζεται από τα λάθη και τα ατοπήματα των αντιπάλων του. Άλλωστε αν όντως οι ψηφοφόροι της ΝΔ έβλεπαν την ολοκληρωτική και χωρίς έλεος σύγκρουση με το ΣΥΡΙΖΑ ως αυτοσκοπό θα είχαν εκλέξει τον Άδωνι Γεωργιάδη στη θέση του Μητσοτάκη. 

Τέλος, είναι η ευκολία και η πειστικότητα με την οποία ο νέος πρόεδρος θα απευθυνθεί σε ένα ακροατήριο που επεκτείνεται πέρα από το στενά κομματικό, κάτι που είναι και το κλειδί για την νίκη κάθε κόμματος εξουσίας σε μια εκλογική αναμέτρηση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο θα μπορέσει να προσελκύσει όχι μόνο τα παραδοσιακά αστικά αλλά κυρίως τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά και οικονομικά στρώματα που είναι κατά βάση εκείνα τα οποία πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Και βέβαια μένει να φανεί και η ανταπόκριση των ψηφοφόρων τόσο του ασθμαίνοντος Ποταμιού όσο και του ΠΑΣΟΚ.

Προφανώς, οι ψηφοφόροι της ΝΔ που προσήλθαν στις κάλπες προχθές θεώρησαν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να αποδώσει καλύτερα και στα τρία παραπάνω πεδία σε σχέση με τον ανθυποψήφιό του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. 

Το βέβαιο είναι ότι η εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ αποτελεί ένα μεγάλο πλήγμα τόσο στον εσωκομματικό λαϊκισμό όσο και στην αντίληψη κατά την οποία κάποιοι έχουν φεουδαρχικά δικαιώματα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή όμως ήταν μόνο μία μάχη. Ο πόλεμος τον οποίο καλείται να κερδίσει ο νέος πρόεδρος είναι με όλες εκείνες τις οπισθοδρομικές δυνάμεις, εντός κι εκτός της παράταξης του, που στέκονται απέναντι σε μία κοινωνία των ίσων ευκαιριών, του ορθού λόγου και της δημιουργίας.
 

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

Facebook

Twitter