Αντί επιλόγου

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Τον Παντελή Παντελίδη δεν τον γνώριζα προσωπικά, ούτε μπορώ να πω ότι ήμουν ένθερμος ακροατής του ρεπερτορίου του. Είχα ακούσει κάποιες φορές μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια του είτε σε διάφορες εκπομπές είτε στο ραδιόφωνο αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να πω ότι μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προσέβαλαν την αισθητική μου. Απλώς προτιμώ άλλα είδη μουσικής. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν μπόρεσα ποτέ να κατανοήσω πλήρως όχι μόνο το φανατικό ακροατήριο που είχε αλλά κυρίως τους σταθερούς, σχεδόν ορκισμένους, πολέμιούς του στο διαδίκτυο και αλλού.

Όσον αφορά αυτούς που είχαν ως, σχεδόν, μόνιμη απασχόληση να χλευάζουν τα τραγούδια και τη δημόσια παρουσία του Παντελίδη, πολλοί εκ των οποίων συνεχίζουν ξεδιάντροπα ακόμη και τώρα μετά θάνατον να τον διαπομπεύουν στα social media, δεν έχω να επισημάνω πολλά. Αρκεί να πω ότι είναι ένα ετερόκλητο μείγμα ανθρώπων το οποίο αποτελείται αφενός μεν από εκείνους οι οποίοι έχουν την ανάγκη να επιβεβαιώνουν διαρκώς την μίζερη ύπαρξή τους κατακρίνοντας τους πάντες και τα πάντα αφετέρου δε από εκείνους οι οποίοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι κατέχουν την λεγόμενη "υψηλή τέχνη" (sic) που υπηρετεί μόνο υψηλά ιδανικά, σκοπούς και ιδέες.

Ειδικά η δεύτερη ομάδα έχει την μοναδική ικανότητα να επικαλείται πανανθρώπινες αξίες, συνήθως αλά καρτ και ταυτόχρονα να είναι βαθιά και ωμά περιφρονητική και χλευαστική προς οποιαδήποτε προσωπικότητα ή οποιοδήποτε έργο θεωρεί ότι δεν συμβαδίζει με την αισθητική της. Είναι εκείνη που ενώ ορθώς στηλιτεύει το ρατσισμό έναντι των ομοφυλοφίλων ή των προσφύγων, παράλληλα αποθεώνει τον παραληρούντα ρατσιστή γκεμπελίσκο της δεκάρας που ξεφτιλίζει κάθε βδομάδα σε πανελλαδική εμβέλεια τους πάντες: από τους ηλικιωμένους και τους αναπήρους μέχρι τους υπέρβαρους, τους τοξικομανείς και τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων από εκείνο που ο ίδιος προπαγανδίζει. Δυστυχώς όμως αυτή είναι η Ελλάδα, όπως είχε πει κάποτε ο Σημίτης.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα τραγούδια του Παντελίδη, ο οποίος έγινε γνωστός μέσα από το διαδίκτυο σε απευθείας επαφή με το κοινό και όχι χάρη στα γνωστά κυκλώματα, θα μείνουν ως κληρονομιά για τις επόμενες γενιές στο ελαφρολαϊκό είδος. Δεν είμαι ειδικός επί αυτών των θεμάτων, ούτε και μάντης για να το ξέρω. Όπως και δεν γνωρίζω τι πορεία θα είχε ο καλλιτέχνης Παντελίδης αν το νήμα της ζωής του δεν είχε κοπεί τόσο άδικα και ξαφνικά μόλις χθες. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ο θάνατός του, όσο τραγικός κι αν είναι, μπορεί να γίνει η αφορμή για να ευαισθητοποιηθούμε όλοι μας τόσο σε σχέση με τους κανόνες ασφαλούς οδικής συμπεριφοράς όσο και σε σχέση με την, υπό όρους ευπρέπειας, διαφωνία μας με το διαφορετικό ή με αυτό που δεν μας αρέσει. Με άλλα λόγια, να προσπαθήσουμε να γίνουμε πιο υπεύθυνοι και καλύτεροι άνθρωποι. Αυτό είναι και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε στη μνήμη του.

Από κει και πέρα αυτό το οποίο έχει, πλέον, σημασία είναι ότι χάθηκε ένας νέος άνθρωπος, φιλόδοξος και στην ακμή της επαγγελματικής διαδρομής του αφήνοντας πίσω του μια οικογένεια που βιώνει μια δεινή δοκιμασία και μια μάνα της οποίας τα δάκρυα για την απώλεια του γιου της δε θα στεγνώσουν ποτέ. Ας του ευχηθούμε, λοιπόν, καλό ταξίδι κι ας ελπίσουμε να είναι ο τελευταίος νέος άνθρωπος που χάνεται με αυτόν τον τόσο άδικο και άδοξο τρόπο.

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

Facebook

Twitter