Το ευρωπαϊκό μπάσκετ επιστρέφει στο χρονοντούλαπο του 2000

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Η πρόσφατη παρουσία του προέδρου και εκτελεστικού διευθυντή της Euroleague Τζόρντι Μπερτομέου στο Μέγαρο Μουσικής, με βάση τα όσα επιβεβαίωσε, δεν προκάλεσε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Απλά ισχυροποίησε αυτά που ήδη γνωρίζαμε εδώ και μήνες. Η ευθεία σύγκρουση με τη FIBA φέρει στο προσκήνιο πλέον όλο και πιο... ζωντανά τη δημιουργία μιας έτερης διασυλλογικής διοργάνωσης, όπως ακριβώς συνέβη και την περίοδο 2000/01, όταν η μπασκετική Ευρώπη ήταν διαχωρισμένη σε δύο στρατόπεδα (Ευρωλίγκα και Σουπρολίγκα). Παρόμοιο σκηνικό αναμένεται να ζήσουμε από τη νέα σεζόν.

Ξεκινώντας από την Ευρωλίγκα, η διοργάνωση αναμένεται να αλλάξει τελείως το φορμάτ της με τη νέα χρονιά. Οι 16 ομάδες που (θα) συμμετέχουν, θα δημιουργήσουν αρχικά ένα πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών -στη λογική του "θα παίζουμε όλοι με όλους"- με τους οκτώ πρώτους να μπαίνουν στη διαδικασία των πλέι-οφς (οι τέσσερις πρώτοι με πλεονέκτημα, π.χ. ο 1ος με τον 8ο, ο 2ος με τον 7ο και ούτω καθεξής, πάντα με το σύστημα των τριών νικών) και ακολούθως το Final Four.

Ποιες θα είναι οι... προνομιούχες ομάδες; Προφάνως για να στηρίξει το προϊόν της η Euroleague, θα απευθυνόταν στα "βαριά" μπασκετικά ονόματα της ηπείρου μας. Δηλαδή, τους δικούς μας Παναθηναϊκό-Ολυμπιακό, τις Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και Κούτσα Λαμποράλ από Ισπανία, τις τουρκικές Φενέρ, Εφές και Νταρουσάφακα (γιατί οι γείτονες έχουν ρευστό και σκάνε αβέρτα) και απ' τις υπόλοιπες χώρες τις ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Μακάμπι Τελ Αβίβ, Ζαλγκίρις Κάουνας, Αρμάνι Μιλάνο. Πάνω-κάτω δηλαδή όσες είχανε μέχρι τώρα "κλειστού" τύπου συμβόλαια. Τις υπόλοιπες πέντε -από τις 16 συνολικά- θα πλαισιώνουν ο νικητής της γερμανικής Βundesliga, του Eurocup, της Αδριατικής Λίγκας, της VTB League (ή ο φιναλίστ, εάν ο νικητής είναι η ΤΣΣΚΑ) και μια... ελεύθερη επιλογή μέσω της wild card (η οποία απ' τη σεζόν 2017-18, θα πάει σε extra ομάδα της Ισπανίας).

Στα πρότυπα του ΝΒΑ, ουσιαστικά πρόκειται για μια κλειστή λίγκα, η οποία θα φέρει στις ομάδες και περισσότερα κέρδη από τα αρκετά τηλεοπτικά ματς. Το σκεπτικό έχει μεν μια βάση, κρύβει ωστόσο πολλούς κινδύνους που μάλλον δεν έχουν υπολογιστεί: πέρα απ' το πώς θα χωρέσουν τόσα ματς -μόνο για την κανονική διάρκεια, σε διάστημα Οκτώβρη με Απρίλη-, την κουράση, τους περαιτέρω τραυματισμούς παικτών εξ' αυτής, και φυσικά την υποτίμηση που θα γνωρίσουν τα εθνικά πρωταθλήματα. Δεν γίνεται επίσης οι ιθύνοντες να μην έχουν λάβει υπ' όψιν τους τα τόσα αδιάφορα ματς που θα μαζευτούν τους τελευταίους μήνες, όταν και λίγα πράγματα πλέον (ή θέσεις) θα κρίνονται...

Από τη μεριά της, η FIBA θα προτάξει το δικό της Champions League, που επί της ουσίας όμως δεν θα είναι και τόσο... Champions! Από τη στιγμή που θα λείπουν οι πρωταθλήτριες των μεγάλων χωρών, θα βρίσκονται εκεί οι αντίστοιχες χωρών όπως η Πολωνία, το Βέλγιο, η Τσεχία κλπ. Πέραν αυτών, στη regular season θα υπάρχουν συνολικά 32 ομάδες, χωρισμένες σε τέσσερα γκρουπ (των οκτώ και θα περνάνε οι μισές), ενώ όσες περνάνε θα αγωνίζονται σε νοκ-αουτ παιχνίδια, τόσο στη δεύτερη φάση όσο και στα προημιτελικά, μέχρι να φτάσουν στο Final Four. Το πόσες ομάδες θα βρίσκονται στην εν λόγω διοργάνωση από κάθε χώρα είναι μέχρι στιγμής άγνωστο, καθώς η FIBA δεν έχει ανοίξει όλα τα χαρτιά της. Πάντως, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Άρης συγκεντρώνουν αρκετές πιθανότητες ώστε να αγωνίζονται εκεί του χρόνου. Εκτός και αν τοποθετηθούν στο Eurocup. Διότι και η Euroleague και η FIBA θα έχουν τη δεύτερη τη τάξει διοργάνωσή τους από πίσω, το δικό τους... μπασκετικό Γιουρόπα Λιγκ. Χαμός!

Πιθανώς το Basketball Champions League να αποτελεί διοργάνωση πιο "ανοιχτή", αρκετά αμφίρροπη μάλιστα δεδομένου ότι πολλές ομάδες δεν θα έχουν τρομερές αγωνιστικά διαφορές μεταξύ τους. Τι παραπάνω ωστόσο θα προσφέρει; Μια βελτιωμένη -και πιο διευρυμένη- έκδοση του Eurocup έτσι όπως είναι φέτος; 

Μέσα σε όλα αυτά, δεν πρέπει να παραλειφθούν και οι αλλαγές σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Το καλεντάρι της FIBA θα προβλέπει πλέον προκριματικά για τις ομάδες της Ευρώπης, σε διάστημα Νοέμβρη και Φλεβάρη. Ευρωμπάσκετ άλλωστε θα διεξάγεται -από το 2017 και έπειτα- κάθε τέσσερα χρόνια, αντί για δύο που ίσχυε μέχρι σήμερα. Και να δούμε τότε ποια σοβαρή ομάδα θα αφήνει τους διεθνείς της να παίζουν μεσούσης της χρονιάς προκριματικούς σε κάθε... απίθανη χώρα, πέραν της έξτρα κούρασης που αυτή η διαδικασία θα επιφυλάσσει (για τους ευρωπαίους ΝΒΑers φυσικά ούτε λόγος). Εκτός και αν νομίζουμε ότι θα κατεβάζουμε άλλη εθνική όλη τη χρονιά, για να καταλήξουμε στα τελικά του Ευρωπαϊκού με μια άλλη, τελείως διαφορετική. Σε κάθε περίπτωση, το σκηνικό αλλάζει άρδην και γεννά πολλά ερωτηματικά για το τι θα δούμε -μπασκετικά- του χρόνου.

Χρήστος Γραβιάς