Άνθρωποι απάνθρωποι

GUEST EDITORS

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΔΑΚΗΣ

Είχα καιρό να γράψω ίσως γιατί η ανάγκη ήταν διαφορετική. Ζήσαμε πολλά τον τελευταίο καιρό, ίσως περισσότερα από όσα μπορεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος να αφομοιώσει. Θέλω να γράψω για τον άνθρωπο. Ναι, τον άνθρωπο. Είναι ίσως το πιο περίεργο πλάσμα στον πλανήτη. Λειτουργεί πολύ επιθετικά, επεκτατικά, εγωιστικά, όσο κανένας άλλος ζωντανός οργανισμός. Οι υπόλοιποι οργανισμοί ζουν αρμονικά σε έναν κύκλο της φύσης, καταναλώνουν μόνο για να καλύψουν τις ανάγκες τους για επιβίωση, λειτουργούν σε μία αρμονία. Ο άνθρωπος, από την άλλη, λειτουργεί με μία μανία να επιβληθεί, να αποσπάσει, να κατακτήσει. 

Φυτρώσαμε σε έναν πλανήτη, θα ζήσουμε 80 χρόνια (λέμε τώρα) και νομίζουμε ότι μας ανήκει κάτι. Τίποτα δεν μας ανήκει. Διδασκόμαστε από τους παλαιότερους, για ιστορίες που έγιναν πριν χρόνια, για σύνορα τα οποία επιβλήθηκαν, μεταλλάχθηκαν, ξανά επιβλήθηκαν, για ξένους, για ύμνους, για σύμβολα, για περηφάνια, για εχθρούς, για φίλους. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν σημασία αν δεις την μεγάλη εικόνα. Θα φύγουμε εμείς, θα έρθουν άλλοι. Αυτό που μένει από το σύντομο πέρασμά μας είναι όλα όσα κάναμε κατά την διάρκεια της ζωής μας. 

Κοιτάω τους πρόσφυγες στα μάτια, πάντα στα μάτια. Φόβος, τρόμος, αγωνία, καχυποψία. Παιδιά που μέσα στα 4, στα 10, στα 14 χρόνια τους, είδαν κατάματα την φρίκη, δολοφονίες, αίμα, βόμβες, καταστροφές, διωγμούς, θάλασσα, πολλή θάλασσα, λάσπες, τσαντίρια, αστυνομία, γκλομπς, φωνές, κλάματα. Ένα ατέλειωτο ταξίδι φρίκης. Γιατί όλα αυτά; Για ποιους; Για μία θρησκεία; Για κάποια σύνορα; Για το τίποτα. Επειδή κάποιοι, λίγοι, αποφάσισαν έτσι για αυτούς. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς, παλιά άλλοι μετανάστες και πρόσφυγες έφευγαν για μία καλύτερη ζωή προς την Αμερική και την Αυστραλία, τώρα άλλοι με κατεύθυνση την Ευρώπη. 

Στη ζωή δεν μένει τίποτα παρά μόνο η αγάπη που θα δώσουμε. Αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ζωντανό οργανισμό, που τυχαία βρέθηκε σε αυτόν τον πλανήτη, για λίγα μόνο δέκατα του δευτερολέπτου στο αιώνιο ρολόι του χρόνου που περνάει. 

ΥΓ. Αν διαβάσεις λίγη Ιστορία, θα καταλάβεις ότι τα σύνορα είναι τόσο σταθερά όσο και ένα κάστρο χτισμένο στην άμμο… δίπλα στα κύματα ακριβώς.. τα κύματα που έχουν ποτιστεί από το αίμα ανθρώπων, απάνθρωπε. 

* Ο Αντώνης Κωνσταντουδάκης είναι σκηνοθέτης-σεναριογράφος και οικονομολόγος