Το τίμημα των λαθών έρχεται την άνοιξη

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Ακόμα και για μια σούπερ ομάδα όπως η Μπαρτσελόνα, ένας αποκλεισμός από τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ (Ατλέτικο) ή μια εντός έδρας ήττα (όπως με Βαλένθια), δε συνιστά λόγος για ολική διάλυση: καθαρά ποδοσφαιρικά και συγκυριακά, μπορεί να συμβεί. Όταν, ωστόσο, αυτό συμβαίνει και με τόσο κακή αγωνιστική εικόνα, αρχίζεις να προβληματίζεσαι. Γιατί κάποιες ήττες -έστω και τρεις σερί στην Πριμέρα, κάτι που έχουμε να δούμε από το 2003, επί εποχής Ράικαρντ- θα "κάτσουν", αλλά πάντοτε το χορτάρι είναι ο καθρέφτης κάθε ομάδας.

Στο πιο κρίσιμο κομμάτι της σεζόν, η Μπάρτσα φαίνεται σαν να έπαθε ένα ξαφνικό... μπλακ-άουτ και να κόλλησε. Απ' το Μάρτη, που γινόταν λόγος για ένα ακόμα πιθανό τρεμπλ (δεύτερο συνεχόμενο), με τις αποστάσεις από Ατλέτικο και Ρεάλ να κυμαίνονται στο +9 και +12 αντίστοιχα, φτάσαμε πλέον στον Απρίλη, όπου έχουμε στην Ισπανία ξανά πρωτάθλημα! Και μπορεί η Μπαρτσελόνα να υπερτερεί και των δυο μαδριλένικων συλλόγων στις μεταξύ τους ισοβαθμίες, όμως δεν φτάνει για να υπερασπιστείς το στέμμα σου. Σε αντίθεση με την αρχή της σεζόν, οι "μπλαουγκράνα" μοιάζουν... άδειοι, ξεζουμισμένοι, χωρίς βενζίνη στο ντεπόζιτο. Για μια ομάδα που παίζει σε φουλ ρυθμούς όλη τη χρονιά, μπορεί κάποτε να συμβεί και αυτό. Το έπαθε άλλωστε και η Ρεάλ του Αντζελόττι πρόπερσι, όταν και "έσκασε" μετά το σερί των 20+ νικών, αλλά και η Μπάγερν του Πεπ, η οποία βγάζει τόση ένταση μέσα στη χρονιά που τυχαίνει την άνοιξη να είναι πιο... σοφτ ομάδα. Το είδαμε και πέρυσι-πρόπερσι, όταν έφτανε η ώρα των κρίσιμων ημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ, με ισάριθμους -σχετικά άνετους- αποκλεισμούς.

Οι ομάδες σαφώς και δεν είναι αγωνιστικές μηχανές, χρειάζονται ωστόσο τη δική τους ανανέωση, όταν μέσα στη χρονιά δίνουν, σε τοπ επίπεδο, 60 με 70 ματς. O Λουίς Ενρίκε, όσο καλός προπονητής και αν είναι (που είναι), δεν δικαιολογείται, στο τέλος του παιχνιδιού με την Βαλένθια την Κυριακή, να λέει πως δεν χρειαζόταν να κάνει κάποια αλλαγή. Ακόμα και αν δεν είχε ισάξιους των Μέσσι-Σουάρεζ-Νεϋμάρ να πετάξει μέσα, θα έδινε λίγη έξτρα φρεσκάδα. Η Μπαρτσελόνα στηρίζεται υπερβολικά σε αυτή την τριπλέτα μπροστά, η οποία ωστόσο φέτος έχει καταπονηθεί πολύ. Όχι μόνο απ' τα παιχνίδια σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και με τις εθνικές. Δεν είναι φυσικά εύκολο να τρέχουν σε Αργεντινή, Βραζιλία, Ουρουγουάη κλπ για φιλικά ή προκριματικά, ενώ το καλοκαίρι θα έχει (όπως και πέρυσι) Κόπα Αμέρικα. Οι Ευρωπαίοι ναι μεν βολεύονται με τις αποστάσεις, αλλά για τους Λατίνους αυτό είναι "σκότωμα", πόσω μάλλον όταν δεν προστατεύονται από ένα υποτυπώδες ροτέισιον από τον προπονητή τους.

Αν τα υπολογίσουμε απ' την αρχή της σεζόν, τα παιχνίδια είναι πάρα πολλά, όχι μόνο για το πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά συν τα Σούπερ Καπ (Ισπανίας και Ευρώπης, τον περασμένο Αύγουστο), τα ματς του Κυπέλλου, αυτά για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων -στην Ιαπωνία το Νοέμβριο- και όσα απομένουν τώρα για τη Λα Λίγκα. Πιθανώς σε αυτήν την κατάσταση να συνέβαλε και το ότι οι μεταγραφές του καλοκαιριού (Τουράν - Βιντάλ) μπήκαν στη... μάχη μόλις το Γενάρη, όμως η τωρινή Μπάρτσα δείχνει ότι χρειαζόταν περαιτέρω ενίσχυση. Στην άμυνα; Xωρίς Ματιέ και τον... αιώνιο ασθενή Βερμέλεν. Στο κέντρο; O Iνιέστα μεγαλώνει, ο Ράκιτιτς καλός μεν αλλά μόνος του δεν μπορεί να τραβήξει το κουπί. Όσο για μπροστά, άλλες εναλλακτικές -μετά και την πώληση του Πέδρο στην Τσέλσι- δεν υπάρχουν, και δεν λέμε για top-class παγκίτες, μα για παίκτες που θα έμπαιναν και θα έδιναν ώθηση. Εμμέσως πλην σαφώς, αυτό εννοούσε ο Ενρίκε για τις αλλαγές την Κυριακή στο "Καμπ Νου": δεν είναι ότι δεν ήθελε κατά βάθος να βάλει, αλλά σκέφτεται μάλλον πως δεν έχει.

Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις συνεχίζονται, με στόχο πλέον το 5 στα 5 που θα διατηρήσει τον τίτλο στην Ισπανία. Όπως η Μπάρτσα έδωσε στους άλλους το δικαίωμα να ελπίζουν, έτσι και τώρα πρέπει να τους κόψει τη φορά. Το ματς με την Λα Κορούνια αύριο στο "Ριαθόρ" κρύβει παγίδες. Αυτό ουσιαστικά και η έξοδος στη Ρεάλ Μπέτις (την 36η αγωνιστική) είναι τα δυσκολότερα εμπόδια στις αγωνιστικές που απομένουν. Αυτά προς το παρόν, γιατί το μακροπρόθεσμο μέλλον θέλει πολύ ψάξιμο. Μεταγραφές, το αν θα επιτρέψουν να πάει ο Νεϋμάρ στη Βραζιλία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τι τουρνέ -και αν- θα γίνουν, που ναι μεν φέρνουν λεφτά στα ταμεία του συλλόγου, όμως εξαντλούν τους παίκτες ήδη απ' την αρχή της χρονιάς. Όλα αυτά χρειάζονται έναν στοιχειώδη προγραμματισμό και καθορισμό προτεραιοτήτων.

Η Μπάρτσα δε σταμάτησε να είναι μια τεράστια, ποιοτική ομάδα, όμως πάντοτε ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ή ο κακός σου εαυτός ή η υπερβολική κόπωση. Κάτι που δεν καταπολεμάται μόνο με τις εντός των τεσσάρων γραμμών αποφάσεις.

Χρήστος Γραβιάς