Απέτυχε...

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Σε μία αποτυχία, το να βρεις έναν αποδιοπομπαίο τράγο και να του ρίξεις το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών είναι ίσως το πιο εύκολο πράγμα. Και συνήθως ο προπονητής είναι ο πρώτος στη "μαύρη" λίστα. Αυτό όμως δεν είναι πάντοτε και λάθος. Στην περίπτωση του φετινού μπασκετικού Παναθηναϊκού, μάλλον δεν είναι.

Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς απέτυχε παταγωδώς να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός μεγάλου συλλόγου. Όπως και να το κάνουμε, ο Παναθηναϊκός... καλόμαθε 13 χρόνια με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο, ο οποίος ήταν σε κάθε παιχνίδι διαβασμένος και σου ενέπνεε την εμπιστοσύνη ότι θα βρει τον τρόπο να νικήσει τον κάθε αντίπαλο. Διότι όσο καλή κι αν είναι η σκακιέρα, αν ο σκακιστής δεν έχει έξυπνη τακτική, θα χάσει. Μετά την αποχώρηση του "Ζοτς", οι "πράσινοι" εξακολουθούν να αναζητούν αυτόν τον σκακιστή. Ο Τζόρτζεβιτς δημιούργησε πολλές προσδοκίες ότι θα ήταν εκείνος αυτός που θα οδηγούσε το "τριφύλλι" και πάλι στο δρόμο των επιτυχιών. Η εξέλιξη της σεζόν όμως ήταν απογοητευτική, με αποκορύφωμα τον καθαρό και δίκαιο αποκλεισμό από το Final Four από την Λαμποράλ.

Ο Παναθηναϊκός έδειχνε σε όλη τη σειρά με την Κάχα (και φυσικά όχι μόνο) μία ομάδα χωρίς κανένα επιθετικό πλάνο, η οποία πόνταρε πιο πολλά στην τύχη και το ένστικτο των παικτών της, παρά στα όσα είχαν δουλευτεί από τον Σέρβο τεχνικό, και φυσικά χωρίς συγκεκριμένη τακτική στην άμυνα (Άνταμς, Μπερτάνς και Τζέιμς εξακολουθούσαν να σουτάρουν ανενόχλητοι ουκ ολίγες φορές, ο Μπουρούσης έκανε πάρτι κ.ο.κ.). Ο Περάσοβιτς είχε λιγότερες επιλογές τόσο από πλευράς ποσότητας, όσο και ποιότητας, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τους τραυματισμούς των Κοζέρ και Χάνγκα. Η σειρά όμως κρίθηκε στην στρατηγική των δύο προπονητών και ο Τζόρτζεβιτς έχασε κατά κράτος.

Ο Σέρβος δεν κατάφερε σε κανένα σημείο να εμπνεύσει τους παίκτες του ούτε στον τομέα της ψυχολογίας. Ακόμη και στο δεύτερο παιχνίδι, που το επικό τρίποντο του Διαμαντίδη έστειλε το ματς στην παράταση, μπορούσες να το δεις στα πρόσωπα και τα μάτια των παικτών ότι η αυτοπεποίθηση έλειπε. Στοιχείο που χαρακτήριζε (πέραν της ποιότητας) τον Παναθηναϊκό των "χρυσών" εποχών. Η νοοτροπία του "είμαστε ο ΠΑΟ, εδώ θα νικήσουμε εμείς" δεν πέρασε ποτέ στις ψυχές και στη συνείδηση των παικτών και αυτό είναι από τις βασικές προϋποθέσεις για έναν προπονητή που θέλει θεωρητικά να πετύχει σε έναν μεγάλο σύλλογο.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την εμμονή του στις δικές του επιλογές (κυρίως στον Πάβλοβιτς), που με τον τρόπο του δεν παραδεχόταν ότι ήταν λάθος, και τον παραγκωνισμό των πολύ ποιοτικών Ελλήνων του ρόστερ, έστρεψαν εν τέλει και τον κόσμο απέναντι στον Σέρβο τεχνικό, με τελικό θύμα και χαμένο τον Παναθηναϊκό, που απώλεσε μία καλή ευκαιρία να επιστρέψει σε Final Four, τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία του συμμετοχή.

Και φυσικά αυτά δεν τα είδαμε στα play-offs. Αυτή είναι μία κατάσταση που υπάρχει σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, με τις δύο νίκες επί του Ολυμπιακού και την κατάκτηση του Κυπέλλου στην αρχή να ρίχνουν μία mini στάχτη στα μάτια, όπως φυσικά και η... βελτίωση (που τελικά δεν ήταν δα και τόσο μεγάλη και ουσιαστική) που επήλθε μετά τις μεταγραφές του Φλεβάρη.

Για τον Διαμαντίδη δεν είναι τόσο κρίμα όσο επικοινωνιακά βολεύει να λέμε. Ο Διαμαντίδης την έζησε την καριέρα του, πέτυχε ένα σωρό πράγματα σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο, δεν είχε δα και τόση ανάγκη αυτό το Final Four. Το είχε απίστευτη ανάγκη όμως ο ίδιος ο σύλλογος και ο κόσμος του.

Πλέον, μοναδικός στόχος του "εξάστερου" είναι το πρωτάθλημα. Ένα τρόπαιο όμως για το οποίο θα πρέπει να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις, καθώς θα χρειαστεί να "αλώσει" το ΣΕΦ αν θέλει να το κατακτήσει. Και φυσικά για το μειονέκτημα έδρας μην ξεχνάμε ότι ευθύνεται το εύρος της ήττας στο Φάληρο, άλλη μία... κληρονομιά του Σάσα Τζόρτζεβιτς, η οποία ίσως στερήσει τον τίτλο στο "τριφύλλι".

Μπορεί να προσπάθησε, μπορεί να είχε θέληση, ο Σάλε όμως αποδείχθηκε λίγος για το μέγεθος και τις προσδοκίες του Παναθηναϊκού. Ίσως τελικά η δουλειά σε σύλλογο να μην του πηγαίνει τόσο όσο σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Μάριος Μάντζος