Μία αποτυχία-βάση για την επόμενη μέρα...

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Το ταξίδι του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα μπορεί να τελείωσε -κάπως άδοξα κιόλας με την ήττα από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας- τυπικά χθες, αλλά η αλήθεια είναι ότι από καιρό τα μαύρα σύννεφα είχαν κάτσει για τα καλά πάνω από τον Πειραιά. Η όλη αγωνιστική εικόνα που δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη, τα λάθη (αγωνιστικά/ μεταγραφικά και κάθε είδους) που έγιναν, έστω και οι συγκυρίες του δύσκολου ομίλου του Top-16 σε συνδυασμό με τους πολλούς τραυματισμούς, απέτρεψαν τους "ερυθρόλευκους" απ' το να συνεχίσουν την πορεία τους στους "8" της διοργάνωσης. Σίγουρα αυτό, για την ομάδα που ήταν πέρσι φιναλίστ της διοργάνωσης, δεν μπορεί να συνιστά τίποτα άλλο από αποτυχία. Ξεκάθαρα. Όταν χάνεις μέσα-έξω από την (αξιοπρεπέστατη μεν, αλλά σαφώς κατώτερη) Μπάμπεργκ, όταν τρως +20 από την -τελευταία του ομίλου- Ζαλγκίρις του "πρωτάρη" προπονητικά Γιασικεβίτσιους, όταν δεν μπορείς να "ρεφάρεις" το χαμένος έδαφος με ένα μεγάλο διπλό (σε Μαδρίτη, Βαρκελώνη και δις στη Μόσχα), τότε ξέρεις πως τα πράγματα είναι δύσκολα.

Συνέβη πάντως, το αναλύεις -σε βάθος χρόνου- και μετά κοιτάς μπροστά. Πάλι ξεκάθαρα. Το να κάτσεις να "πιαστείς" σε αυτό, βάζοντας ερωτηματικό κιόλας στην όποια συνέχεια ή ισοπεδώνοντας (από αρκετούς δυστυχώς) την ομάδα, δε βοηθάει. Βασικά δεν έχει και νόημα, αν υποθέσουμε πως και μια... στραβή, κάπου, κάποτε, μπορεί να κάτσει. Συμβόλαιο με την επιτυχία στη ζωή άλλωστε δεν έχει κανένας επ' αορίστον, και αυτό ισχύει όχι μόνο για τους Πειραιώτες, αλλά και για το κάθε μεγάλο μπασκετικά όνομα στην Ευρώπη! Ας μιλήσουμε με παραδείγματα: με την ΤΣΣΚΑ που ναι μεν είναι παρούσα κάθε χρόνο στο Final-4 (και με τι μπάτζετ;!) αλλά ο τίτλος αγνοείται από το... 2008. Τη Ρεάλ, που ξανακέρδισε το τρόπαιο μετά από 20 χρόνια, μέσα στο σπίτι της κιόλας. Τη Μακάμπι, που από προπέρσινη πρωταθλήτρια, φέτος δεν ήταν καν στο Top-16 και "πάτωσε" και στο Γιούροκαπ. Ακόμα και ο Παναθηναϊκός, μετά τις κατακτήσεις του 2007 και του 2009, έκανε μετριότατες σεζόν: το κλειδί ήταν η συνέχεια και το πείσμα για να επανέλθει δυναμικά την -εκάστοτε- επόμενη σεζόν.

Έτσι χρειάζεται να κινηθούν πλέον και στον Ολυμπιακό. Παρά τα λάθη που γίνανε, η σεζόν δεν σταματά εδώ. Υπάρχει και το πρωτάθλημα, που μπορεί να μην ισοφαρίσει την αποτυχία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά θα σώσει τα προσχήματα από περαιτέρω μεμψιμορία και αμφιβολίες. Ίσως, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα, να χρειάζεται μάλιστα ένα διάλλειμα ανασυγκρότησης, το οποίο θα βρει όσο δεν θα ασχολείται με τα πλέι-οφς της Ευρωλίγκας (από άποψη έξτρα ξεκούρασης και συγκέντρωσης).

Τέλος, μιας και σχολιάστηκε ιδιαίτερα το γεγονός πως οι Πειραιώτες θα λείψουν από τις "8" για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια, να κάνουμε ένα μικρό "φλάσμπακ" στο τότε. Μιλάμε για σεζόν 2004-05, όπου οι νεότεροι μπορεί να μην θυμούνται και οι μεγαλύτεροι ίσως και να... θέλουν να ξεχάσουν! Μια χρονιά όπου σημαδεύτηκε -αρνητικά- με το +51 της Εφές στο ΣΕΦ, κάποιες πικρές ήττες από ομάδες τύπου Τσιμπόνα, με ένα ρόστερ πολύ χαμηλότερης ποιότητας από το σημερινό, και με την 8η θέση τότε στην Α1!

Από τότε μεσολάβησαν για τον Ολυμπιακό 5 Φάιναλ-φορ, 2 back-to-back ευρωπαϊκοί τίτλοι και άλλος ένας τελικός πέρυσι στη Μαδρίτη. Κυρίως, είναι η "ατσάλωση" της φανέλας και η διαφορά της νοοτροπίας σε σχέση με 11 -και βάλε- χρόνια πριν. Δεν αρκεί ένας αποκλεισμός από τα προημιτελικά της διοργάνωσης για να σπείρει παντού την καταστροφή, αλλά μερικές φορές ακόμα και μια αποτυχία μπορεί να θέσει τις βάσεις για την επόμενη μέρα. Τόσο απλά.

Χρήστος Γραβιάς