Μαραθώνιος ανοησίας...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Το "ποτέ στον Παναθηναϊκό" του Γιάννη Μπουρούση μετατράπηκε σε "τιμή μου να φορέσω την πράσινη φανέλα". Το "στα 12 μου πήγα στην ομάδα της καρδιάς μου" του Στέφανου Καπίνο έγινε "Ολυμπιακός από παιδί μικρό". Και κάπου εκεί αρχίζει (ή μάλλον συνεχίζεται) ο πόλεμος. Πόλεμος του κόσμου σε βάρος των αθλητών, ο πόλεμος των οπαδών μεταξύ τους στα social media, στα καφενεία κ.ο.κ. Και ο φαύλος κύκλος καλά κρατεί.

Για τους υγιώς σκεπτόμενους πάντως, όλο αυτό το σκηνικό φαντάζει ένας μαραθώνιος με στόχο την κατάκτηση του βραβείου του πιο... ανόητου. Και διερωτάσαι ποιος πραγματικά αξίζει να το κερδίσει. Οι ίδιοι οι αθλητές με την αφέλειά τους ή ο κόσμος που "τρώγεται", όπως αποδεικνύεται, χωρίς σοβαρό λόγο;

Κακά τα ψέματα, ζούμε σε μία κοινωνία γεμάτη μυαλά που δεν έχουν δουλευτεί είτε όσο θα έπρεπε είτε καθόλου και αντιστέκονται σθεναρά σε πιο διαυγείς σκέψεις. Η κατάσταση εξάλλου, έτσι όπως έχει εξελιχθεί, γεννά και εντείνει τα αισθήματα δυσπιστίας και ανασφάλειας, δημιουργεί συναισθηματικά κενά και οδηγεί σε συμπεριφορές επιθετικές. Μια μικρή ματιά στα σχόλια που "στολίζουν" τα social media αρκεί ως δείγμα για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει στην ψυχοσύνθεση του μέσου Έλληνα.

Η απόλυτη ταύτιση με την ομάδα που υποστηρίζει κάποιος είναι απόρροια όλων αυτών των συναισθηματικών κενών. Οι οπαδοί των συλλόγων προσπαθούν να υπερασπιστούν τα "πιστεύω" τους με νύχια και με δόντια (κυριολεκτικά!) και αρνούνται να αποδεχθούν τον επαγγελματικό χαρακτήρα του αθλητισμού. Αρνούνται να αντιληφθούν ότι το να φορέσει κάποιος τη φανέλα του Παναθηναϊκού και μετά του Ολυμπιακού ή το αντίστροφο δεν διαφέρει και πολύ από τον απλό υπάλληλο μίας εταιρείας που επιλέγει να αλλάξει εργοδότη και χώρο εργασίας.

Στην αδυναμία κατανόησης αυτού πάντως, οι αθλητές ουκ ολίγες φορές έχουν κι αυτοί τη δική τους ευθύνη. Δηλώσεις όπως εκείνες του Γιάννη Μπουρούση το 2011 ή "κωλοτούμπες" ανάλογες με εκείνες του Στέφανου Καπίνο, φροντίζουν να συντηρούν την κατάσταση αυτή και αποδεικνύουν την αφέλεια των ίδιων των παικτών. Οι αθλητές δεν έχουν συνειδητοποιήσει (ή το έχουν κάνει και απλά το εκμεταλλεύονται για να προκαλούν και να κεντρίζουν το ενδιαφέρον) πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν στα χέρια τους για τη βία στα γήπεδα. Μία αψιμαχία μέσα στο γήπεδο, ένας λεκτικός διαπληκτισμός, μία δήλωση, μία κίνηση, ένα νεύμα... Όλα περνούν από το μικροσκόπιο του ανεγκέφαλου οπαδού και αποτελούν κριτήριο για το πώς εκείνος θα αντιμετωπίσει τον εκάστοτε παίκτη, την εκάστοτε ομάδα και γενικότερα τον αθλητισμό.

Περιπτώσεις ανάλογες με Καπίνο και Μπουρούση μπορούμε να βρούμε ουκ ολίγες, αν καθίσουμε και ψάξουμε. Το μήνυμα πάντως πρέπει να περαστεί κυρίως στους νέους αθλητές που έρχονται. Να αντιληφθούν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους απέναντι σε μία κοινωνία που "διψά για αίμα" και να μάθουν ότι πρέπει να προσέχουν τα λόγια τους και τις παραμικρές ενέργειές τους. Η ζωή ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει, δεν γνωρίζεις ποτέ τι μπορεί να συμβεί και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα.

Το να αλλάξεις "στρατόπεδο" είναι πάντοτε επαγγελματικά σεβαστό. Αρκεί να έχεις βουτήξει τη γλώσσα σου στο μυαλό σου, εφόσον εκείνο είναι δουλεμένο, στο παρελθόν, διότι το να εκτεθείς στην Ελλάδα είναι το πλέον ευκολότερο πράγμα. Είναι άλλο πράγμα να κρατάς το στόμα σου κλειστό και να επιλέγεις να παίξεις σε μία αντίπαλη ομάδα και άλλο πράγμα το να λες ότι μικρός ήσουν Παναθηναϊκός και δύο χρόνια μετά να διατυμπανίζεις τα ολυμπιακά σου αισθήματα όταν ήσουν παιδί.

Από την άλλη, τέτοια φαινόμενα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον κόσμο να απομυθοποιήσει ορισμένα πράγματα σχετικά με φανέλες, ιδέες και άλλα τέτοια... ρομαντικά. Αλλά, είπαμε. Κάποια μυαλά φτάνουν μέχρι ένα σημείο...

Μάριος Μάντζος

E-mail: marmantzos20@gmail.com

Facebook: www.facebook.com/marmantzos20

Twitter: www.twitter.com/marmantzos20