Ελίνα Γιαννάκη: "Ο θάνατος δεν πρέπει να φοβίζει αλλά να υπενθυμίζει το εφήμερο της ζωής"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΛΙΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Θάνατος και εξουσία: Δύο έννοιες άλλοτε αλληλένδετες, ενίοτε αλληλοσυμπληρούμενες, πολλές φορές αντιθετικές, πάντα όμως παγκόσμιες και αναμφισβήτητα αιώνιες. 

Ακριβώς αυτή την πανανθρώπινη και διαχρονική θεματική, προσπαθεί να προσεγγίσει, να αναδείξει και να ερμηνεύσει η νεανική θεατρική ομάδα "Χίμαιρα" μέσα από το έργο "Ο Βασιλιάς πεθαίνει" του σπουδαίου Γαλλορουμάνου συγγραφέα Ευγένιου Ιονέσκο, στηριζόμενη παράλληλα σε νέα και παλιά δίπολα όπως το παρελθόν και το μέλλον, το παλιό και το νέο, το συναίσθημα και η λογική, το ανδρικό και το γυναικείο φύλο. 

Η σκηνοθέτις και μία εκ των πρωταγωνιστών της φιλόδοξης αυτής προσπάθειας, Ελίνα Γιαννάκη, μίλησε αποκλειστικά στο "The Columnist", το οποίο είναι και χορηγός επικοινωνίας, τόσο για το ίδιο το έργο όσο και για το θάνατο, την εξουσία, το παράλογο στις σύγχονες κοινωνίες και πολλά άλλα. 

- Κατ’ αρχάς ας ξεκινήσουμε από το βασικό. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στο να παρουσιάσετε το συγκεκριμένο έργο του Ιονέσκο; 

Ε.Γ.: "Με το έργο αυτό είχα πρωτοέρθει σε επαφή στη δραματική σχολή. Ήταν ένα έργο που από την πρώτη ανάγνωση με άγγιξε βαθιά και ήθελα να ασχοληθώ μαζί του. Τόσο απλά και αθώα ξεκίνησε. Φέτος, λοιπόν, λόγω της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης που βιώνουμε και την τεράστια κρίση που διέπει τα ήθη και τις αξίες μας θεώρησα ότι είναι η καταλληλότερη στιγμή να το παρουσιάσουμε. Το πρότεινα στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, δέχτηκαν και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας…"

- "Ο Βασιλιάς πεθαίνει" έχει παρουσιαστεί κατά καιρούς από καταξιωμένους ηθοποιούς στο εξωτερικό τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Τί είναι εκείνο που φέρνετε σκηνοθετικά εσείς προσωπικά και τί ερμηνευτικά ως θεατρική ομάδα; 

Ε.Γ.: "Σκηνοθετικά αλλά και ερμηνευτικά τα δύο θέματα τα οποία θελήσαμε να φωτίσουμε είναι το θέμα της εξουσίας και το θέμα του θανάτου. Η πορεία της εξουσίας –πώς διαμορφώνεται, τροποποιείται, διογκώνεται και εξασθενεί σε κάθε μορφή σχέσης - και ο θάνατος -σε όλες του τις μορφές, βιολογικός, πνευματικός, συναισθηματικός- είναι δύο θέματα που αναπτύσσονται και φωτίζονται από πολλές πλευρές τόσο από τον ίδιο τον Ιονέσκο όσο και από την σκηνοθετική ματιά της παράστασής μας. Ο βασιλιάς Μπερανζέ αντιπροσωπεύει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Είναι το παρελθόν το οποίο έχει δημιουργήσει, έχει κυριαρχήσει, έχει καταχραστεί, έχει ξεφτίσει και τώρα πια οφείλει να αποσυρθεί για να πάρει τη θέση του το καινούργιο."

- Το έργο πραγματεύεται κατά βάση το φόβο και την άρνηση του θανάτου. Πιστεύετε ότι μπορεί κάποιος να συμφιλιωθεί πραγματικά και ουσιαστικά με αυτό το οποίο κανείς δεν μπορεί να αποφύγει, το βιολογικό τέλος ; 

Ε.Γ.: "Ακριβώς αυτό πραγματεύεται και το έργο, Το πώς ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει τον επερχόμενο θάνατό του. Το αν και κατά πόσο μπορεί να συμφιλιωθεί κάποιος με το θάνατο νομίζω έχει να κάνει με την ηλικία, την πνευματικότητα, την ωριμότητα του κάθε ατόμου, την γενικότερη φιλοσοφία του για τη ζωή καθώς και τον βαθμό στον οποίο έχει ζήσει τη ζωή σου. Αν έχεις ζήσει δυνατά , έντονα και "χορταστικά" νομίζω ότι το γήρας έρχεται πιο μαλακά. Ο θάνατος δεν πρέπει να μας φοβίζει αλλά να μας υπενθυμίζει το εφήμερο της ζωής, να μας κάνει να χαιρόμαστε αυτά που έχουμε και να καρτερούμε αυτά που θα έρθουν."

- Παράλληλα, σε δεύτερο επίπεδο, η παράσταση αφορά και την εμμονική προσκόλληση στην εξουσία. Τελικά η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα, όπως είχε πει και ο Λόρδος Άκτον; 

Ε.Γ.: "Ο Αβραάμ Λίνκολν είπε "αν θέλεις να δοκιμάσεις το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσε του εξουσία". Η εξουσία αποκαλύπτει το χειρότερο εαυτό μας. Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που όταν απέκτησαν μια οποιαδήποτε μορφή εξουσία, έστω και μικρή, άλλαξαν, σκλήρυναν. Χρειάζεται πολύ δουλειά με τον εαυτό σου, για να παραμείνεις ισορροπημένος και να μπορέσεις να διαχειριστείς την όποια μορφή εξουσίας σου δοθεί. Πόσο μάλλον την απόλυτη εξουσία…"

- Είναι γνωστό ότι ο Ιονέσκο είναι ο θεμελιωτής του Θεάτρου του Παραλόγου. Πώς ερμηνεύετε εσείς την έννοια του παραλόγου και με ποιο τρόπο αντικατοπτρίζεται αυτή στη σύγχρονη κοινωνία; 

Ε.Γ.: "Στην παράσταση μας το παράλογο το αντιμετωπίζουμε κυρίως ρεαλιστικά με κάποια στοιχεία φόρμας. Εξάλλου όλα τα έργα που εντάσσονται στο θέατρο του παραλόγου έχουν ναι μεν μια παράλογη συνθήκη, αλλά αν δεχτείς αυτή την συνθήκη όλα τα άλλα κυλούν απολύτως φυσιολογικά. Όσον αφορά την εποχή μας το παράλογο βρίσκεται παντού. Είναι παράλογα όλα όσα γίνονται. Είναι παράλογο (το λιγότερο) να ξεβράζουν τα κύματα παιδιά και κανείς να μην κάνει τίποτα για αυτό. Είναι παράλογο να στερείς από ηλικιωμένους ανθρώπους το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωή. Είναι παράλογο τα καλύτερα μυαλά μας να φεύγουν στο εξωτερικό. Είναι παράλογο τα ποσοστά ανεργίας στη χώρα μας να είναι τεράστια και την ίδια στιγμή γνωστή εταιρεία να βγάζει καινούργιο κινητό και να εξαντλείται πριν καν κυκλοφορήσει. Σε ένα τόσο παράλογο κόσμο νομίζω ότι ένα "παράλογο" έργο φαντάζει απολύτως λογικό."

- Είστε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της νεανικής θεατρικής ομάδας "Χίμαιρα", η οποία δημιουργήθηκε μόλις πέρυσι το καλοκαίρι. Κατά την άποψή σας, τι χρειάζεται να έχει ένας νέος καλλιτέχνης για να πετύχει σε καιρούς οικονομικής κρίσης; 

Ε.Γ.: "Θέληση, πειθαρχία, αστείρευτη διάθεση για γνώση, υπομονή και επιμονή. Πρέπει κόντρα σε όλα να δημιουργήσουμε. Αλλιώς η κρίση θα καταβροχθίσει και εμάς. Ένας νέος καλλιτέχνης οφείλει να έχει όραμα και στόχους."

- Τι συνιστά για εσάς ποιότητα και πόσο εύκολα μπορεί να ισορροπήσει ένας καλλιτέχνης μεταξύ ποιότητας και εμπορικότητας; 

Ε.Γ.: "Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι αν θέλεις να είσαι "ποιοτικός" δεν μπορείς να είσαι "εμπορικός" και το αντίστροφο. Ας μην ξεχνάμε πως το θέατρο ξεκίνησε ως μια "λαϊκή" τέχνη. Όταν, λοιπόν, το κοινό απουσιάσει το θέατρο μοιάζει σαν να μην έχει στόχο. Από την άλλη, η γενική αποδοχή δεν πρέπει να γίνεται εμμονή γιατί τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος να χάσεις την ουσία της τέχνης σου. Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να προσεγγίζεις τα πράγματα με τιμιότητα και με αγνή πρόθεση. Αν καταθέσεις την αλήθεια σου τότε καμία ταμπέλα δεν έχει σημασία."

- Τέλος, πώς αντιλαμβάνεστε το ρόλο της τέχνης στα πλαίσια της δρώσας κοινωνίας; 

Ε.Γ.: "Είναι γνωστό ότι σε δύσκολους καιρούς η τέχνη ανθίζει και είναι λογικό. Η τέχνη δεν είναι παρά μια χαραμάδα μέσα από την οποία ανακαλύπτεις άγνωστους κόσμους, γνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό, δραπετεύεις, αναρωτιέσαι, αναθεωρείς. Θεωρώ καθήκον της τέχνης να προσφέρει ανακούφιση και επαγρύπνηση."

"Ο Βασιλιάς πεθαίνει" κάθε Σάββατο και Κυριακή από 5 Νοεμβρίου μέχρι 18 Δεκεμβρίου στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα (Μεγ. Αλεξάνδρου 125, 10435 Αθήνα)

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 10€, Φοιτητές/Άνεργοι 5€

Κρατήσεις: 210-3411651, 6989669104

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

Facebook

Twitter