H "ντροπή", η πρόκληση και η μετατόπιση ισχύος στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

Όταν τον περασμένο Ιούλιο η μετακίνηση του Πολ Πογκμπά από τη Γιουβέντους στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έφτανε τις 89 εκ λίρες (105 σε ευρώ), γινόταν η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, "σπάζοντας" έτσι το ρεκόρ που κρατούσε ο Γκάρεθ Μπέιλ, θεωρούσαμε πως δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί ξανά κάτι τέτοιο σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και όμως, δεν χρειάστηκε παρά μόνο σχεδόν ένας χρόνος για να καταρριφθεί εκ νέου η εν λόγω κορυφή, αυτή τη φορά για το εξωπραγματικό ποσό των 222 εκ ευρώ για χάρη του Νεϊμάρ από την Παρί Σεν Ζερμέν. 

Το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό σίριαλ του φετινού καλοκαιριού ευτυχώς ολοκληρώθηκε και λέμε ευτυχώς γιατί, όπως και να το κάνουμε, περιπτώσεις που "τραβάνε" τόσο πολύ σε βάθος χρόνου, μόνο κακό μπορούν να κάνουν στις ομάδες, αλλά και στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους που δυσανασχετούν και περιμένουν το τι τελικά θα συμβεί. Το συγκεκριμένο καλοκαιρινό στόρι μπορεί κανείς να το πιάσει από διάφορες πτυχές, αλλά, πρωτίστως, η τιμή της μεταγραφής του Νειμάρ είναι αυτό που καθηλώνει και ζαλίζει άπαντες. 

Πλέον, και με την βούλα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως το ποδόσφαιρο έχει μπει σε άλλη τροχιά. Ο ρομαντισμός χάνεται, τα κέρδη και οι ισολογισμοί μπαίνουν σε πρωτεύουσα θέση, το όλο προϊόν εμπορευματοποιείται όλο και περισσότερο. Θα μου πεις, ΟΚ, δεν ανακάλυψες σήμερα την Αμερική, μέρα με τη μέρα όμως, ή καλύτερα χρόνο με το χρόνο, τα ποσά ξεφεύγουν σε επικίνδυνο βαθμό, μια προεργασία που ουσιαστικά βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και αρκετά χρόνια, εξαιτίας και των τεράστιων εσόδων που έχουν τα κορυφαίο clubs στον πλανήτη. Αν μπορεί να γίνει κουβέντα για το αν αξίζει ο Νειμάρ το συγκεκριμένο ποσό; Φυσικά η απάντηση είναι όχι, κάτι που ισχύει για όλους τους μεγάλους αστέρες του ποδοσφαίρου. Προφανώς ούτε η ίδια η Μπαρτσελόνα μπορούσε να φανταστεί ότι θα βρεθεί κάποιος που θα δώσει αυτά τα λεφτά για τον παίκτη, καθώς η ρήτρα μπήκε ουσιαστικά για να ξεκόψει την όρεξη κάθε ενδιαφερόμενου προς το πρόσωπο του Βραζιλιάνου άσου. 

Το ότι τόσα λεφτά τα έδωσε εν έτει 2017 η Παρί Σεν Ζερμέν, μόνο τυχαίο δεν είναι. Η ομάδα της γαλλικής πρωτεύουσας έχει κάνει από το 2012 και μετά βήματα μπροστά, αρχής γενομένης δείχνοντας την κυριαρχία της στα στενά όρια του γαλλικού ποδοσφαίρου, μα το ζητούμενο παραμένει η κατάκτηση του πολυπόθητου τροπαίου του Τσάμπιονς Λιγκ. Στο οποίο, εδώ και μια πενταετία, η Παρί κολλάει – στην καλύτερη – στα προημιτελικά.

Παρά τις μεγάλες μεταγραφές που κατά καιρούς έχουν δει στο Παρίσι, καμία αναμφίβολα δεν μπορεί ούτε να σταθεί δίπλα σε αυτή του Νεϊμάρ. Μιλάμε άλλωστε για έναν εκ των κορυφαίων επιθετικών στον κόσμο, σε πολύ καλή ποδοσφαιρικά ηλικία (25), προφανώς αρκετά ώριμο πλέον και σε θέση να γίνει επιτέλους ο ηγέτης μιας μεγάλης ομάδας. Κάτι που στη Βαρκελώνη, υπό την σκιά του Μέσι, δεν θα μπορούσε να γίνει, όχι τουλάχιστον σε διάστημα δυο ή τριών χρόνων. 

Πιθανώς αυτό να είναι και το μεγαλύτερο κίνητρο του να αναζητήσει αλλού την ποδοσφαιρική του τύχη, μακριά απ’ το "Καμπ Νου" και την Βαρκελώνη. Ο ίδιος ο παίκτης μπορεί να νιώθει ως ο "νούμερο ένα", και δεν μπορεί φυσιολογικά κανείς να του στερήσει τη δυνατότητα αυτή, πόσο μάλλον σε μια ομάδα που αναζητά τον παίκτη που θα "χτίσει" πάνω του ολόκληρο το σύνολο. Πολλοί κάνανε λόγο επίσης για τα (πάρα) πολλά χρήματα που εκείνος θα λαμβάνει πλέον στη Γαλλία, ως ο βασικότερος λόγος για να αλλάξει ποδοσφαιρική στέγη. Μια αλήθεια μισή για την ακρίβεια, αφού κανείς δεν είναι αφελής για να πιστεύει ότι στη Βαρκελώνη την έβγαζε με… ψίχουλα! Συν τα όποια μπόνους, τις διαφημίσεις, τους χορηγούς κλπ. 

Ακόμα όμως και τα λεφτά στην τσέπη να είναι το παν στην καρδιά και στην ψυχή του Νεϊμαρ, ακόμα και αυτό, από τη στιγμή που τα σκάνε οι Καταριανοί, και δεν βγαίνουν από τις δικές μας τσέπες, δικαίωμα του ήταν, είναι και θα είναι. ..Ωστόσο, αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία των μπλαουγκράνα οπαδών του επιρρίπτει, είναι η στάση του όλο το φετινό καλοκαίρι, καθώς η απάθεια του στο να πάρει ξεκάθαρη θέση για το τι θέλει ο ίδιος να κάνει και όλο το κλίμα, όπως ήταν λογικό, μόνο καλό δεν έκανε όχι μόνο σε εκείνον, που άρχισε να τα "ακούει" από μεγάλη μερίδα οπαδών, καθώς και από τους συμπαίκτες του που είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν με την όλη κατάσταση. Εξαίρεση φυσικά δεν αποτελούσε και ο Ερνέστο Βαλβέρδε, ο οποίος το μόνο πράγμα που δεν ήθελε, στο πρώτο του καλοκαίρι ως προπονητής της Μπάρτσα, να μπλέξει με μεταγραφικές σαπουνόπερες, που θα επηρέαζαν στο κομμάτι της προετοιμασίας και της δουλειάς του την ομάδα γενικότερα. 

Άλλωστε κάθε ποδοσφαιρική σχέση είναι αμφίδρομη: όπως έχουμε δει εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν βοηθήθηκε μόνο η Μπαρτσελόνα από τον Νειμάρ, με τα γκολ του και τις ασίστ του που συνέβαλαν καθοριστικά στην κατάκτηση τίτλων και στο τρεμπλ του 2015, αλλά και ο ίδιος μέσα από τον οργανισμό αυτό, τους παίκτες, τους προπονητές. Ένα πιο βελούδινο αντίο θα ήταν ίσως ιδανικό για να κλείσει έτσι ένας όμορφος κύκλος, και αυτό όμως πλέον, ίσως ακούγεται ιδιαίτερα ρομαντικό, σε έναν ποδοσφαιρικό κόσμο που όπως προαναφέραμε, αρχίζει να χάνει ολοκληρωτικά τον αθώο του χαρακτήρα. 

Σίγουρα, η επόμενη μέρα μόνο αδιάφορη μπορεί να είναι, με τον 25χρονο σταρ να προσπαθεί άμεσα να εγκλιματιστεί στο νέο του περιβάλλον, να μάθει τους συμπαίκτες του, και να αρχίσει το δύσκολο έργο της απόσβεσης, στοχεύοντας φυσικά στην κορυφή. Οι μεγάλοι παίκτες φυσικά επιδιώκουν και τις μεγάλες προκλήσεις και το να καταφέρει η Παρί με την σφραγίδα του Νεϊμάρ να μπει σφήνα στην ελίτ της Ευρώπης είναι αναμφίβολα το ζουμί της υπόθεσης. 

Όσο για την Μπαρτσελόνα; Mε 222 εκατομμύρια πλέον, πολλοί θεωρούν πως η ενίσχυση, σε συνδυασμό με το να καλύψει το κενό που αφήνει ο Νεϊμάρ, θα είναι μάλλον εύκολη υπόθεση. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει απαραίτητα, αφού οι επιλογές που εξετάζουν οι "μπλαουγκράνα" είναι συγκεκριμένες, αρκετές με τις δικές του δυσκολίες, και σίγουρα, όλοι πλέον θα ζητάνε πολλά λεφτά, γνωρίζοντας πως η Μπάρτσα θα έχει για να δώσει. Το αν θα μπορέσει επάξια να καλύψει το κενό στο δεξί άκρο της επίθεσης της πάντως, είναι κάτι που μόνο στο χορτάρι και σε βάθος χρόνου θα μπορέσουμε να μάθουμε…

Χρήστος Γραβιάς