O Moυρίνιο είναι πλέον η ρίζα και όχι μέρος του προβλήματος

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

Μια ήττα, ένας αποκλεισμός, μια κακή/άτυχη στιγμή, μπορεί να «πονέσει» έναν σύλλογο, να φέρει προβληματισμό ή απογοήτευση, για λίγο ωστόσο, και να ξεχαστεί γρήγορα, γιατί (και ποδοσφαιρικά) η ζωή δεν σταματά. Αυτό που δεν σταματά όμως να επηρεάζει αρνητικά κάθε σύλλογο, είναι η κακή αύρα στο εσωτερικό, η γκρίνια, η μουρμούρα, η εσωστρέφεια, το «κλειδί» δηλαδή για να πέσει κάθε μεγάλο κάστρο εκ των έσω… 

Ένας αποκλεισμός επομένως, ακόμα και στον 3ο γύρο του Λιγκ Καπ, ακόμα και από την Ντέρμπι Κάουντι στα πέναλτι και ενώ παίζεις στο «Ολντ Τράφορντ», φυσικά μπορεί να συμβεί, όπως άλλωστε είδαμε την Τρίτη το βράδυ, όταν ο άτυχος εν προκειμένω Τζόουνς αστόχησε στη διαδικασία των πέναλτι, για να πάρει εντέλει μια μεγάλη πρόκριση η φιλοξενούμενη ομάδα. Αλλά δεν εντοπίζεται εκεί πραγματικά το κακό. 

Θα περίμενε κανείς πως ένας σοβαρός προπονητής, που σέβεται τον εαυτό του, τον σύλλογο που υπηρετεί, αλλά και με τους παίκτες που πορεύεται μαζί ποδοσφαιρικά, να βγει να υπερασπιστεί, να βάλει «ασπίδα» προστασίας στον παίκτη ή τους παίκτες του, να δείξει ενωτικό κλίμα, με διάθεση να ξεχαστούν όλα για να πάει παρακάτω η ομάδα. Μόνο που η ατάκα-άδειασμα του Πορτογάλου προς τους δυο κεντρικούς αμυντικούς του, Μπαϊγί και Τζόουνς (που στάθηκε μοιραίος μερικά βράδια πριν στο «Θέατρο των Ονείρων»), είναι ουσιαστικά αυτή που μπορεί να αποτυπώσει εν ολίγοις όλη την ουσία του τι είναι τώρα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: «Όταν το σκορ ήταν στο 6-6 και είχαν μείνει ο Έρικ (Μπαϊγί) και ο Φιλ (Τζόουνς), ήξερα πως θα είχαμε πρόβλημα». Και ψυχολόγος να μην είσαι, με την συγκεκριμένη ατάκα, καταλαβαίνεις πως το μόνο που έχεις καταφέρει, είναι να τσακίσεις ακόμα περισσότερο την ψυχολογία του παίκτη, αντί να του δώσεις μια «σπίθα» έστω να πάρει λίγο τα πάνω του… 

Ανέκαθεν ο Μουρίνιο, πέραν των όποιων προπονητικών του πρωτοβουλιών, ιδεών και κινήσεων, είχε το χάρισμα να συσπειρώνει τους παίκτες του, να τους απογειώνει αγωνιστικά και ιδίως ψυχολογικά, να τους κάνει να παίζουν πρώτα για την ομάδα, το κοινό καλό, αλλά και για τον ίδιο συγκεκριμένα. Κάτι που ουσιαστικά συνέβαινε στην Πόρτο, στην Ίντερ, καθώς και στην πρώτη περίοδο του στην Τσέλσι. 

Στοιχείο που δεν εμφανίζεται επ’ ουδενί στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στην οποία έχει να κάνει με τις απαιτήσεις της ομάδας, το βάρος που πέφτε στους ώμους του για επιστροφής στους τίτλους, στην γκρίνια του κόσμου για την μπάλα που η ομάδα (δεν) παίζει, σαφώς ωστόσο και με τους παίκτες του, την εμπιστοσύνη των οποίων σταδιακά έχει χάσει αρκετά. 

Ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του «Μου», σε συνδυασμό με το τεράστιο εγώ του, και με τον χρόνο που του απομένει στην κλεψύδρα να λιγοστεύει ολοένα και περισσότερο, βγάζουν στην επιφάνεια όλη την κακοκεφιά του, που έχει περάσει καθολικά στα αποδυτήρια των «κόκκινων διαβόλων». Στο βρετανικό Τύπο πρόσφατα κυκλοφόρησαν δημοσιεύματα που θέλουν πλήθος παικτών να έχουν στείλει τελεσίγραφο στην διοίκηση, ώστε ο Πορτογάλος οσονούπω να αποτελέσει παρελθόν. 

Φαντάζει ακραίο; Ίσως και όχι. Τελευταίο «κρούσμα» της μεταξύ τους κόντρας με τον Πολ Πογκμπά, το ότι του αφαίρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, μετά τις επικριτικές δηλώσεις του Γάλλου για το ότι η Γιουνάιτεντ πρέπει να παίζει με διαφορετικό, πιο επιθετικογενές στυλ. Αλλά να ήταν μόνο ο Πογκμπά; Τον βασικό του αριστερό μπακ, Λουκ Σο, τον έχει… «δώσει» στεγνά δημοσίως ουκ ολίγες φορές για το πώς προπονείται και αν του κάνει ως παίκτης της ομάδας του. Ο Μαρσιάλ δέχθηκε τα… πυρά του, όταν άργησε να επιστρέψει λίγες μέρες στην προετοιμασία, μετά την γέννηση του παιδιού του στη Γαλλία. Το καλοκαίρι διαμαρτυρόταν πως η ομάδα του χρειαζόταν επιτέλους έναν καλό αμυντικό, την στιγμή που ο ίδιος έχει δώσει πάνω από 60 εκατομμύρια λίρες για να πάρει τους Μπαϊγί και Λίντελεφ τα τελευταία δυο χρόνια, και να τους «ακυρώνει» εν συνεχεία, πρότι δικές του επιλογές… 

Eίναι χαρακτηριστικό ότι σε ένα ρόστερ αξίας 500 τουλάχιστον εκατομμυρίων, κορυφαίος παίκτης της Γιουνάιτεντ έχει… καταντήσει να είναι ο τερματοφύλακας της (όχι ότι δεν είναι παικτάρα ο Ντε Χέα, είναι όμως ο μόνος που επιβεβαιώνει την top-class ταυτότητα του), και ενώ έχουν δοθεί τρελά ποσά για την ενίσχυση της μεσοεπιθετικής της γραμμής για να εμφανίζει στο χορτάρι μια άχρωμη, άοσμη και άγευστη ομάδα. Μια ομάδα που πέρυσι σκόραρε 38 λιγότερα τέρματα από την πρωταθλήτρια Σίτι, έχοντας όμως στις τάξεις της παίκτες όπως οι Λουκάκου, Πογκμπά, Ράσφορντ, Λίγκαρντ, Μάτα, Σάντσες! 

Μπορεί πέρυσι να τερμάτισε 2η στην Πρέμιερ Λιγκ, η γενικότερη ποδοσφαιρική εικόνα της Γιουνάιτεντ όμως έδινε της εντύπωση πως αν δεν είναι πολύ χειρότερη, τουλάχιστον παίζει σίγουρα αρκετά χειρότερα από τις Τότεναμ, Λίβερπουλ, Τσέλσι που κατά αυτή τη σειρά τερμάτισαν από πίσω της. Και είναι αμφίβολο αν μπορεί να της κοντράρει φέτος, σε μια εποχή που με «πρωτομάστορες» τους Γκουαρντιόλα και Κλοπ (στην Αγγλία), το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει μοτίβο, έχει γίνει πιο γρήγορο, πιο άμεσο, και ο Μουρίνιο δείχνει να μην μπορεί να το ακολουθήσει αυτό… 

Δεν εξηγείται αλλιώς το να συνεχίζει να επιμένει στην μανιέρα που τον έφτασε στις τόσες επιτυχίες στις αρχές της τρέχουσας χιλιετίας, όμως δεν είμαστε πλέον στο 2006. Όσο και να συμπαθείς τον Ζοσέ, όσο και να σέβεσαι την προπονητική του περσόνα με τα όσα κατάφερε στην πάροδο των χρόνων, είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο ίδιος έχει χάσει την όρεξη του, την σπιρτάδα του, δεν αντέχει πλέον τα mind games και γίνεται όλο και πιο επιθετικός στην προσπάθεια να αμυνθεί όταν βάλλεται, αλλά κυρίως χάνει την εμπιστοσύνη των ίδιων των παικτών του όταν δίνει δικαιώματα με το να σχολιάζονται στα Μέσα όσα συμβαίνουν στα ενδότερα της ομάδας του… 

Με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του 2018 να φέρνει όλο και περισσότερο σε Τσέλσι του 2015, τα πράγματα δείχνουν πλέον να οδηγούνται, αργά ή γρήγορα, εκεί που οι περισσότεροι φαντάζονται: στην απομάκρυνση του Πορτογάλου πριν καν φτάσει η τρέχουσα σεζόν στο τέλος της. Μοιάζει άλλωστε αδύνατο να δώσει τη λύση σε ένα πρόβλημα, το οποίο ουσιαστικά ο ίδιος έχει διογκώσει με την παρουσία του στο «Ολντ Τράφορντ».

Χρήστος Γραβιάς