Το όνειρο του σκλάβου

ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΜΟΣΧΟΥ 

Έστω ότι περπατάς σε έναν υπέροχο δρόμο, μία υπέροχη μέρα, απολαμβάνοντας την διαδρομή σου. Ξαφνικά συναντάς έναν σκλάβο που κοιμάται. Αντιλαμβάνεσαι πως ο σκλάβος ονειρεύεται από τις εκφράσεις του. Ονειρεύεται την ελευθερία του. 

Πρέπει να τον ξυπνήσεις για να του πεις οτι είναι σκλάβος και όλο αυτό είναι ένα όνειρο; 

Ή πρέπει να τον αφήσεις να απολαύσει την φανταστική του πραγματικότητα όσο περισσότερο μπορεί να κοιμηθεί;

Τα ηθικά και μη, διλλήματα πολλές φορές μοιάζουν τόσο περίπλοκα, επειδή μας φέρνουν αντιμέτωπους με αυτό που πραγματικά είμαστε και με αυτό που πραγματικά και ενδόμυχα ζητάμε. Η εσωτερική πάλη του βολικού ψέματος και της άβολης αλήθειας. Πόσες φορές θελήσαμε να πιστέψουμε ένα ψέμα; Εξαπατάσσαι πιο εύκολα όταν ακούς την αλήθεια που βολεύει τις επιθυμίες σου. Γι' αυτό και ο εξαπατημένος έχει κι αυτός μερίδιο ευθύνης στην εξαπάτησή του. 

Μιλώντας για τον σκλάβο... Οι απαντήσεις διχάζουν. Ας πούμε ότι ο σκλάβος ζει ήρεμα την ελευθερία του στο όνειρό του. Πιθανόν όταν ξυπνήσει να απογοητευτεί τόσο από την πραγματικότητα που σύντομα θα καταφύγει πάλι στην διέξοδο του ύπνου για να ξεφύγει από το καθημερινό του βάσανο. Μήπως και όλοι μας λίγο-πολύ αυτό δεν κάνουμε; 

Χρειαζόμαστε αντιπερισπασμούς για να ξεφύγουμε από τους καθημερινούς μας ''δαίμονες''. Από τους απαίσιους συναδέλφους μας στην δουλειά, τους ενοχλητικούς πελάτες, τις οικονομικές μας υποχρεώσεις, το καθημερινό στρες, τους πολυάσχολους φίλους, την αποπνικτική μας σχέση, και κυρίως, από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ζητάμε αντιπερισπασμούς. Είτε αυτό είναι ένα αθώο ποτό μετά από μια πιεστική μέρα, που θα μας χαλαρώσει στο σημείο εκείνο που απλά θα κοιμηθούμε πιο γρήγορα, πιο άμεσα, χωρίς σκέψεις για την μέρα που φεύγει ούτε για εκείνη που έρχεται. Είτε ακόμα και από έναν άνθρωπο, από μια εφήμερη περιπέτεια που απλά θα μας αποδιοργανώσει με έναν όμορφο τρόπο για λίγο, θα μας αποφορτίσει, και θα τελειώσει εκεί. Ακόμα και τα χόμπι μας, αντιπερισπασμοί είναι. Είναι το μέρος ή η δραστηριότητα μέσα στην οποία αφήνουμε κομμάτια της καθημερινής μας έντασης και ρουτίνας, στιγμές που βγαίνει προς τα έξω η πραγματική μας έκφραση. 

Βέβαια, οι αντιπερισπασμοί είναι ζωτικής σημασίας. Κρατάνε την ισορροπία μας. 

Όμως, τι θα γινόταν αν για λίγο, έστω και πρόωρα, ξυπνάγαμε τον σκλάβο και του υπενθυμίζαμε ότι σε πραγματικό χώρο και χρόνο παραμένει ανελεύθερος; Δεν μπορείς να αποφύγεις την απογοήτευση, κανείς μας δεν μπορεί. Όμως, μπορείς πάντα να προσπαθήσεις να την διαχειριστείς. Η αδυναμία, η αποτυχία, μπορεί να αποτελέσει πάντα ένα κίνητρο για να προχωρήσουμε ένα βήμα. Τι θα γινόταν λοιπόν αν ο σκλάβος ξυπνούσε και απογοητευμένος από την αίσθηση του χαμένου ονείρου προσπαθούσε για την ελευθερία του; Ίσως και να μεγάλωναν οι προσδοκίες του ή η θέλησή του για ελευθερία. Ίσως και να μαχόταν για αυτήν, ίσως και να μην τα κατάφερνε αλλά τουλάχιστον θα είχε προσπαθήσει. 

Τί θα γινόταν αν μετά από μια απαίσια μέρα στην δουλειά, αν μετά από μια μέρα γεμάτη προβλήματα με όλους, ακόμα και με τον εαυτό μας, δεν πίναμε ένα ποτήρι κρασί, δεν καλούσαμε τους φίλους, ή την σχέση μας, και δεν πηγαίναμε να βρούμε παρηγοριά στην αγαπημένη μας εκτόνωση. Αν απλά καλούμασταν να αντικρίσουμε την αλήθεια μας, ακριβώς έτσι όπως είναι, άσχημη, μίζερη και φορτική. Θα ξυπνάγαμε την επόμενη μέρα προσπαθώντας να την μετατρέψουμε; Θα αντέχαμε να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το μέσα και το έξω μας, ή μήπως κατά βάθος όλοι μας ζητάγαμε αυτήν την βολική άβολη πραγματικότητα, βασιζόμενη στην συνήθεια, που μόνοι μας έχουμε καθιερώσει; 

Και τέλος ας αναλογιστεί ο καθένας μας, τελικά θα θέλαμε να συνεχίσουμε τον υπνό του σκλάβου;

Ελένη Μόσχου