Επιτέλους, κάποτε να τελειώνουμε με τον κανόνα των εκτός έδρας γκολ…

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Εν αντιθέσει με άλλα αθλήματα, το ποδόσφαιρο καταφέρνει να κυριαρχεί στο μυαλό και στην… καρδιά των φιλάθλων ανά τον κόσμο εξαιτίας όχι μόνο του θεάματός του, αλλά και της απλότητας του ως παιχνίδι, των συνήθως ξεκάθαρων κανόνων του, όπως και της ίδιας της δομής του παιχνιδιού που δεν… σηκώνει τρελές αλλαγές στην πάροδο των χρόνων. Έτσι το μάθαμε, έτσι το ξέρουμε λένε πολλοί και δεν έχουν άδικο: όταν είσαι ο βασιλιάς των σπορ, δεν χρειάζεται να πειράζεις και πολλά πράγματα σε αυτό…

Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως όπως προχωρά η ζωή, οι επιστήμες, οι τέχνες και καθετί στον ρου της ιστορίας, έτσι δεν προχωρά αναλόγως και ο αθλητισμός. Ή τουλάχιστον ότι πρέπει να προχωράς και να συμβαδίζει με τις ανάγκες και τις επιταγές της εποχής. Οι άνθρωποι της UEFA, το κατάλαβαν σχετικά γρήγορα, και πήραν το θάρρος να βάλουν από φέτος στα νοκ-αουτ του Τσάμπιονς Λιγκ, την χρήση του VAR (Video Assistant Referee), με σκοπό να βγάλει όσο περισσότερο γίνεται απ’ το παιχνίδι την κουβέντα για διαιτητικές εύνοιες, λάθη, τυχόν καχυποψίες. Σειρά πλέον πρέπει να πάρει μια ακόμα κομβική απόφαση, της κατάργησης του κανόνα των εκτός-έδρας γκολ.

Ο κανόνας αυτός θεσπίστηκε απ’ την UEFA για πρώτη φορά το 1965, όταν τα ταξίδια ήταν πολύ πιο ζόρικα, πιο επίπονα για τις ομάδες, οπότε το να πήγαινε κάποιος και να σκόραρε μέσα στην έδρα του εκάστοτε αντιπάλου, έπρεπε να ανταμοίβεται περισσότερο (έτσι, σε περίπτωση ισοβαθμίας τερμάτων, θα επικρατούσε αυτός που σκόραρε πιο πολλά γκολ στην αντίπαλη έδρα). Αντίστοιχα, τότε έβαζε τέλος στο να κρίνονται προκρίσεις σε τρίτο ματς μεταξύ δυο ομάδων (σε ουδέτερη έδρα) ή στο στρίψιμο του κέρματος, που δεν το λες ακριβώς και…  ποδοσφαιρικό επιχείρημα στο να κρίνεται το ποιος θα περάσει από ένα ζευγάρι.

Τη σημέρον ημέρα ωστόσο, που τα πράγματα έχουν αλλάξει αισθητά, ίσως είναι ώρα αυτός ο κανόνας να μπει για τα καλά στο ποδοσφαιρικό χρονοντούλαπο της ιστορίας, και που θα βοηθήσει αισθητά το άθλημα και ιδίως τις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Τα ταξίδια ανά την Ευρώπη πχ πλέον είναι άνετα, σύντομα, και οι ομάδες – παρά ελάχιστες εξαιρέσεις σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης – δεν έχουν να αντιμετωπίσουν κάκιστους αγωνιστικούς χώρους ή… καυτές έδρες. Ίσα ίσα, ο εν λόγω κανόνας δεν συμβάλλει και στην περαιτέρω ανάπτυξη του αθλήματος, αφού κάνει τις ομάδες να σκέφτονται όλο και πιο πολύ το μηδέν της άμυνας στις έδρες τους, παρά να τους δίνει κίνητρο να βγουν μπροστά και να επιτεθούν περισσότερο.

Αρκετά χρόνια πριν ο Αρσέν Βενγκέρ είχε τονίσει πως πλέον καταντάει (γιατί περί κατάντιας είναι) το 0-0 σε νοκ αουτ αγώνα σε Τσάμπιονς Λιγκ να είναι καλό, διότι μπορείς να πας εκτός έδρας, να πετύχεις ένα τέρμα και ο αντίπαλος έτσι να θέλει δυο γκολ για να προκριθεί. Τα μεσοβδόμαδα παιχνίδια πρόσφατα το έδειξαν αυτό. Για τη Λίβερπουλ, που υποδέχθηκε στο Άνφιλντ τη Μπάγερν, το 0-0 της Τρίτης ήταν όντως καλό, δεδομένου ότι έπαιζε χωρίς τρεις κεντρικούς αμυντικούς και με υπηρεσιακό δίδυμο τους Μάτιπ-Φαμπίνιο: διαφύλαξε το μηδέν και θα πάει στη Γερμανία, γνωρίζοντας πως μπορεί να βρει ένα τέρμα που θα φτάνει, αν οι Βαυαροί δεν βάλουν περισσότερο. Και το να ταξιδεύεις πλέον από το Μόναχο στο Λίβερπουλ, ε, δεν είναι δα και τόσο επίπονη διαδικασία…

Κάτι παρόμοιο συνέβη στο Ρουρ την Τετάρτη, όταν η Σάλκε την πάτησε κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι, έχασε με 2-3 και πλέον θέλει δυο τέρματα, καθιστώντας έτσι την υπόθεση πρόκριση… βουνό, ενώ αν έστω και το 0-1 της έφερε το ματς στην παράταση ας πούμε, αυτόματα θα προσέδιδε στο ματς αυτό μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και περισσότερες ελπίδες αντίστοιχα στο θεωρητικά αουτσάιντερ του ζευγαριού ώστε να παλέψει μέχρι τέλους…

Το μεγαλύτερο παράδοξο πάντως, παραμένει, βάσει των εκτός έδρας γκολ, να προκρίνεται κάποιος με δυο ισοπαλίες. Ναι, χωρίς νίκη, αλλά με ισοπαλίες! Χωρίς καν να δείχνει ξεκάθαρα την αγωνιστική ανωτερότητα του απέναντι στον άλλο! Όπως ακριβώς συνέβη το βράδυ της Πέμπτης, στο Γιουρόπα Λιγκ, με την Κράσνονταρ να παίρνει ισοπαλία με 1-1 στη Λεβερκούζεν και να προκρίνεται, εκμεταλλευόμενη το 0-0 της Ρωσίας μια βδομάδα πριν. Ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις, μια παράταση, παρά την έξτρα επιβάρυνση των παικτών, θα ήταν πιο δίκαια για να λύσει τις μεταξύ τους διαφορές με τρόπο πιο… ορθολογικό αγωνιστικά.

Έν έτει 2019 φαντάζει τουλάχιστον αστείο λοιπόν νίκες, προκρίσεις και τρόπαια να φτάνουν να κρίνονται σε έναν μακρινό νόμο που θεσπίστηκε 54 χρόνια πριν. Και ίσως έχει έρθει πλέον η στιγμή που η UEFA να κάτσει στο τραπέζι, να το συζητήσει οργανωμένα με τους συλλόγους και να μην διστάσει να προβεί σε μια απόφαση, που μόνο καλό θα κάνει σε επίπεδο θεάματος και όχι μόνο στις διοργανώσεις της.

Χρήστος Γραβιάς