Ζώντας σε ένα τοξικό περιβάλλον...

Photo: Nikos Maliakos

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Δεν είναι λίγα τα άτομα του κύκλου μου που διαμένουν στην επαρχία και στην ιδέα και μόνο ενός ολιγοήμερου ταξιδιού στην Αθήνα "αρρωσταίνουν". Για εμάς, που έχουμε συνηθίσει στους ρυθμούς της πρωτεύουσας, φαίνεται ορισμένες φορές από αστείο μέχρι ανεξήγητο. Όταν όμως κάθεσαι να το φιλοσοφήσεις λίγο και να προσπαθήσεις να μπεις στη λογική τους, τότε συνειδητοποιείς ότι κάθε άλλο παρά άκαιρη και άκυρη είναι η δική τους οπτική.

Πηγαίνοντας προχθές να πάρω το μετρό, οι πόρτες έκλεισαν δευτερόλεπτα πριν εγώ κι άλλα πέντε -έξι άτομα μπούμε στο βαγόνι. Η ένδειξη της σχετικής οθόνης ότι στα επόμενα δύο λεπτά ερχόταν ο επόμενος συρμός δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αρκετή για να μετριάσει το άγχος του κόσμου. Άνθρωποι να κοιτούν μανιωδώς τα ρολόγια τους, να φυσούν και να ξεφυσούν, καθώς -ποιος ξέρει τι συμβαίνει στον καθένα- αυτά τα δύο λεπτά μπορούν να στοιχίσουν από την απλή καθυστέρηση σε ένα ραντεβού μέχρι -μην το γελάτε- την απώλεια μίας δουλειάς. Μπορούν να στοιχίσουν όταν ζεις σε ένα περιβάλλον άκρως τοξικό και καρκινογόνο όπως αυτό της Αθήνας.

Όσο αναίσθητος κι αν είσαι, όσο κι αν το πρόγραμμά σου είναι free και άνευ άγχους, το να περπατάς και να αντικρίζεις γύρω σου αυτήν την εικόνα, ανθρώπους να τρέχουν σαν τρελοί, να είναι μέσα στο άγχος, αν θέλετε και τη μιζέρια, μόνο απαρατήρητο δεν μπορεί να σου περάσει. Όλους μας επηρεάζει και μας κάνει κομμάτι ενός παιχνιδιού το οποίο δεν θέλουμε επ' ουδενί να παίξουμε και που απώτερο σκοπό έχει το κακό μας. Μπορεί να του λέμε "όχι" αλλά εκείνο μας μαγνητίζει παρά τη θέλησή μας.

Δεν θα μπω στη λογική να συγκρίνω το εάν είναι καλύτερη η ποιότητα ζωής στην επαρχία. Αν κι έχω δει αρκετά μέρη της Ελλάδος και πολλά αστικά κέντρα αυτής, δεν έχω ζήσει καιρό για να μπορέσω να κρίνω πλήρως. Με την ματιά ενός απλού παρατηρητή ωστόσο υπάρχουν πολλά πράγματα που εγώ προσωπικά ζηλεύω. Και το κυριότερο όλων είναι οι ομαλοί ρυθμοί της καθημερινότητας που όσο μικρό κι αν φαίνεται, στην Αθήνα είναι ΤΟ μεγάλο αρνητικό. Το αψηφούμε επειδή ακριβώς το έχουμε συνηθίσει. Έχει γίνει κομμάτι της ζωής μας και δεν μας κάνει εντύπωση πια.

Για εμάς τους νέους, των 25-30 ετών, η ζωή μας έχει ήδη ανοίξει αλλά τώρα επί της ουσίας ξεκινά. Είναι όμως αρκετά μικρή για να τη χαραμίσουμε σε ένα τοξικό περιβάλλον, το οποίο κακά τα ψέματα μπορεί να μας την κάνει ακόμη μικρότερη: ατμοσφαιρική ρύπανση, η έλλειψη χώρων πρασίνου, η άναρχη επέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον, οι συνθήκες καθημερινής εργασίας, η καθιστική ζωή, η παχυσαρκία, η χρήση εθιστικών ουσιών και το στρες τι δημιουργούν; Καρκινογόνο περιβάλλον!

Μήπως να το ξανασκεφτούμε; Εγώ ήδη το σκέφτομαι σοβαρά...

Μάριος Μάντζος

E-mail: maramantzos20@gmail.com

Facebook: www.facebook.com/marmantzos20

Twitter: www.twitter.com/marmantzos20