Την Εθνική του 1-0, τώρα θα την εκτιμήσουμε...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Λένε πως την πραγματική αξία ενός γεγονότος, μπορεί να την αποτιμήσει κανείς πολλά χρόνια αφού αυτό έχει συμβεί. Όχι την ώρα που αυτό εκτυλίσσεται στον ρου της ιστορίας.

Και όπως συμβαίνει με καθετί στη ζωή, έτσι και το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί εν προκειμένω εξαίρεση. Τέτοιες μέρες, Ιούνιος μήνας, δεκαπέντε χρόνια πριν, η εθνική μας ομάδα νικούσε στο εναρκτήριο ματς του Euro 2004 την οικοδέσποινα Πορτογαλία, ξεκινώντας έτσι ένα μαγικό παραμύθι που λίγες εβδομάδες μετά την έφερε στην κορυφή της Ευρώπης. Πιθανώς τότε, πάνω στη ζάλη και την ποδοσφαιρική μέθη της στιγμής, δεν καταλαβαίναμε, μικροί, μεγάλοι, τι ζούσαμε…

Μπορούμε όμως τώρα, όχι απ’ την καλή αλλά από την… ανάποδη, να το καταλαβαίνουμε. Σε αντίθεση με τον Ιούνιο του 2004, εκείνος του 2019 έχει να επιδείξει μια ήττα με κάτω τα χέρια από την Ιταλία, μια ταπεινωτική ήττα από την Αρμενία, και ένα γενικότερο κλίμα βουτηγμένο στη γκρίνια, τη μουρμούρα και την αμφισβήτηση. Το πραγματικά κακό ωστόσο είναι ότι πλέον συνηθίζουμε σε αυτά, τόσο πολύ ώστε να μην μας προκαλούν εντύπωση. Πριν την Αρμενία, είχαν προηγηθεί η Εσθονία, η Βόρειος Ιρλανδία, η Φινλανδία, τα Νησιά Φερόε δις την σεζόν 2014-15. Μια εθνική που εθίζεται στα χαστούκια, στις αποτυχίες, δοκιμάζει απανωτούς αποκλεισμούς, χωρίς να δίνει την εντύπωση πως τουλάχιστον πέφτει μαχόμενη, τα δίνει όλα, ότι προσπαθεί έστω όσο μπορεί.

Ας μην κρυβόμαστε, η Ελλάδα ποτέ δεν έπαιζε φαντεζί ποδόσφαιρο, ούτε υπήρξε πότε πρέσβειρα του Total Football ή του Jogo Bonito για να το κάνει (πόσο μάλλον) τώρα. Δεν ήταν, είναι και δεν θα γίνει ποτέ Ολλανδία, Ισπανία, Γερμανία, ούτε καν Πορτογαλία με την οποία κάποτε γελάγαμε, οι δήθεν έξυπνοι. Ούτε στην χρυσή της ποδοσφαιρικά εποχή, από την προκριματική φάση του Eυρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2004 έως και το Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014, το προσέγγισε καν. Ωστόσο, ήταν ένα σύνολο δεμένο, γερό, με πνεύμα μαχητή, που δεν «μάσαγε» μπροστά σε δυσκολίες και αντιπάλους. Ακόμα και όταν δεχόταν τα υποτιμητικά σχόλια ορισμένων για την θεαματικότητα του ποδοσφαίρου της, αποτελούσε πάντα υπολογίσιμος αντίπαλος, που έχανε δύσκολα.

Στηριζόμενη στις αμυντικές της αρετές, η Ελλάδα έκανε επιτυχίες, μεγάλες νίκες και προκρίσεις με το αγαπημένο της 1-0, που ήταν σχεδόν δεδομένο απέναντι σε αντιπάλους μικρομεσαίου βεληνεκούς. Και ήταν αυτά ουσιαστικά που την έστελναν σε όλα σχεδόν τα μεγάλα καλοκαιρινά ραντεβού εθνικών ομάδων της περασμένης δεκαετίας.

Ναι, ιδανικά θα θέλαμε να βλέπουμε το κάτι παραπάνω, κανείς δεν αντιλέγει. Αυτή η (ποδοσφαιρική) στάνη όμως αυτό το τυρί έβγαζε, και μας ξίνιζε και πολύ. Πλέον, που δεν συμβαίνει ούτε αυτό, που η Ελλάδα τρώει σε κάθε παιχνίδι ένα με δυο γκολ πολύ γρήγορα και μετά ανεβαίνει Γολγοθά για να ανατρέψει τα δεδομένα, μας κακοφαίνεται περισσότερο.

Είναι πολύ πιθανό πλέον, για δεύτερη σερί φορά σε Euro των 24 ομάδων, η γαλανόλευκη να μην δώσει το παρόν, έχοντας στο μεσοδιάστημα έναν ακόμα αποκλεισμό από Μουντιάλ και μια πλήρως αποτυχημένη εμφάνιση στο νέο εγχείρημα της UEFA που λέγεται Nations League και ουσιαστικά του χρόνου θα δώσει μια… δεύτερη ευκαιρία σε κάποιες ομάδες να δώσουν το παρόν στη γιορτή του 2020. Και αυτό όμως ίσως δεν πειράζει πραγματικά, γιατί ποτέ δεν γίνεται να πορεύεσαι καβάλα στο άλογο. Πειράζει ωστόσο να βγαίνει προς τα έξω αυτή η εικόνα, μιας ομάδας σχεδόν παρατημένης, ακυβέρνητης, στην οποία οι έριδες εκ των έσω δεν λείπουν, τα εκάστοτε συλλογικά παράπονα να μπαίνουν στη μέση, και φυσικά με τις ευθύνες να βαραίνουν άπαντες, από τους παίκτες και τον προπονητή, μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια της ομοσπονδίας.

ΥΓ: Όταν κάποιος βγαίνει με… κότσια να μιλήσει για πράγματα που ενοχλούν, την στιγμή που οι υπόλοιποι σιωπούν, είναι λογικό να γίνεται αποδέκτης δυσάρεστων σχολίων σε αυτή τη χώρα. Άρα, και ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος, δύσκολα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση…

ΥΓ2: Ο Φερνάντο Σάντος δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα όσο καιρό βρέθηκε στο τιμόνι της εθνική μας. Πέντε χρόνια μετά την φυγή του, με ένα Euro και έναν ακόμα τίτλο (έστω και του… ταπεινού UEFA Nations League) με την Πορτογαλία, δύσκολα να νομίσει κανείς πως πραγματικά νοιάστηκε για ό,τι άσχημο άκουσε στην εν Ελλάδι παρουσία του.

Χρήστος Γραβιάς