Τα είχα όλα μια φορά...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Κάτι λιγότερο από 24 ώρες μετά την είδηση, μπορώ να δηλώσω ευθέως ότι παραμένω σοκαρισμένος. Και ξέρεις, η διαχείριση ενός τέτοιου σοκ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ακόμη και τώρα, αρνούμαι να πιστέψω ότι το άρθρο αυτό γράφεται για τον θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ. Σίγουρα, δεν είναι ο πρώτος σταρ που φεύγει έτσι ξαφνικά, ωστόσο αυτή είναι η πρώτη φορά που δεν βρίσκω τα λόγια και το κουράγιο να βάλω σε μία τάξη τις σκέψεις μου.

Είναι μία συγκυρία που αποτελεί αστείο να λες ότι θρηνείς, διότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που ούτε καν τον είχες συναντήσει ποτέ, αλλά από την άλλη θα πεις ψέματα αν προσπαθήσεις να κρύψεις το σοκ και τη λύπη σου. Και σε αυτήν τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στα ειλικρινή συναισθήματα και τη γραφικότητα είναι πραγματικά δύσκολο να βρεις την κατάλληλη ισορροπία. Δηλώνοντας ακόμη σοκαρισμένος για έναν άνθρωπο που ουδεμία σχέση είχα μαζί του μπορώ να δεχθώ ότι ακούγεται γραφικό. Ξέρω όμως ότι θα ήμουν ψεύτης εάν έλεγα ότι "είμαι ok".

Ο Κόμπι Μπράιαντ δεν γυρίζει πίσω. Και η ζωή όντως πάει παρακάτω. Αργά ή γρήγορα όλοι θα συνέλθουμε από το σοκ, θα συνειδητοποιήσουμε ότι αυτός ο θρύλος (ζωντανός θρύλος, πήγα να γράψω) του παγκοσμίου μπάσκετ δεν είναι πια μαζί μας και θα τον τιμούμε πάντοτε σαν έναν άνθρωπο του αθλητισμού που τα έδωσε όλα, δίδαξε πολλά κι έφυγε άδοξα σε μία στιγμή. Την ίδια ώρα όμως στην άλλη άκρη του Ατλαντικού υπάρχει μία χήρα με νεκρό παιδί και τρία ορφανά από πατέρα κορίτσια, που έχουν μόλις χάσει και την αδερφή τους.

Κι εδώ έρχεται και κουμπώνει το σχόλιο του Κώστα Τσαρτσαρή που πραγματικά ταιριάζει γάντι στην όλη ιστορία. "Να βράσω τις νίκες, την δόξα και τα λεφτά". Ναι, ο Κόμπι είχε πολλά περισσότερα από εμένα, εσένα, τον δίπλα. Έβγαζε χρήματα σε ένα μήνα, τα οποία εμείς δεν θα βγάλουμε ποτέ όσα χρόνια κι αν δουλέψουμε. Είχε δόξα την οποία ουδέποτε θα γνωρίσουμε. Έζησε στιγμές ανεπανάληπτες σε αγωνιστικό και μη επίπεδο, τις οποίες δεν θα ζήσουμε ποτέ. Το ίδιο και η γυναίκα του Βανέσα. Στις 27 Ιανουαρίου του 2020, μάντεψε ποιος είναι ο τυχερός τελικά και ποιος ο άτυχος.

Από τους τραπεζικούς λογαριασμούς της οικογένειας Μπράιαντ δεν αφαιρέθηκε ούτε cent δολαρίου από τα τόσα εκατομμύρια που υπάρχουν σε αυτούς. Αλλά, όσο κι αν χτυπιέσαι για την άδικη ζωή σου, αυτήν τη στιγμή εσύ έχεις πολλά περισσότερα από τον Κόμπι: την υγειά σου και πολύ περισσότερο την ίδια σου τη ζωή. Την ίδια ώρα που ένα κορίτσι 13 ετών δεν πήρε ποτέ την ευκαιρία ούτε καν να πλάσει στο μυαλό του τα όνειρά του.

Τον Μπράιαντ θα τον θρηνήσουν πραγματικά μονάχα οι δικοί του άνθρωποι και φυσικά οι στενοί του φίλοι. Κανείς άλλος. Εμείς οι φίλαθλοι θα παραμείνουμε λυπημένοι, σοκαρισμένοι και πάντα θα θυμόμαστε με θλίψη αυτό που συνέβη πριν από λίγες ώρες. Από εκεί και πέρα όμως τέτοιες περιπτώσεις σε εμάς τους "εκτός χορού" ανθρώπους θα πρέπει να μας παρέχουν δωρεάν μαθήματα ζωής, να μας κάνουν να αναθεωρούμε για το τι είναι σημαντικό και τι όχι και να μας δώσουν το κατάλληλο κίνητρο για να βρούμε το αληθινό νόημα.

Και σου μιλάει ένας άνθρωπος που πριν από μερικούς μήνες έχασε τον πατέρα του. Πίστεψέ με, αυτή η αναθεώρηση θα σε λυτρώσει. Κατάλαβε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν κρατάει για πάντα και ζήσε όσο πιο έντονα μπορείς. Αυτή η αβεβαιότητα του αύριο είναι στο κάτω-κάτω κι αυτή που δίνει γοητεία στη ζωή.

Μάριος Μάντζος

E-mail: maramantzos20@gmail.com

Facebook: www.facebook.com/marmantzos20

Twitter: www.twitter.com/marmantzos20